Levenders reden-feest, oft Amsteldams Helicon
(1624)–Jan Sijwertsz Kolm–
AuteursrechtvrijOp-ghestelt By de Brabantsche Reden-Rijcke vergaderingh uyt Levender Ionst
[Folio D1r]
| |
Refereyn op de Vraghe.EEn Vraeg uyt 's Levens Ionst, van d'AmstelsBorn gevloten
VVaer door geniet de Mensch sijn meeste rust en lust?
Veroorsaeckt ondersoeck, om vinden waer besloten
Leyd, sulc een weerden schat, wiens deuchde is gesproten
Wt den spring-aders vloet, door wien't al is ghesust
Godts miltheyt heeft ghebaert verscheyden lust en rust
In slaep, in spijs, in dranck, en weelden uytghelesen,
Die d'onerbooren Mensch, als aenghename kust,
En acht in sulck gheniet zijn meeste vreught te wesen
Hy blijft als aertsch om leegh, wenscht niet t'sijn opgheresen,
Maer den herbooren Mensch, verlicht door 'tclare Licht,
Hout sulcks te recht gheen vreught, ja achtet als mispresen,
Verganckelijck en broosch, slaet hoogher het ghesicht,
En bouwt door 'sHeeren handt veel vaster een ghesticht
Daer hy met een rust en lust een beter mach verwachten,
En 'twelck hy hier gheniet als Gheest'lijck onderricht
Door Godts blymarigh woort, in Lofghezangs betrachten.
Want wat voor rust en lust, ist, 's Werelts vreught t'aencleven
Die met onrust ghemenght, veel onlust brenget an,
Wat rust en lust heeft doch den Balthasar beseven?
Wat was voor een vermaeck de Rijcke Vreck ghegheven,
Int midden haerder vreught moest elck daer scheyden van,
Maer denckt op Dauid wijs, nae 's Heeren hert een Man
Hoe hy hem heeft verblydt in vreught en teghenspoeden,
'T was al zijn rust en lust te zinghen nu en dan
Van 'sHeeren wercken groot, als troost der swaer ghemoeden,
Als Honickraten zoet, acht hy dees dierbaer goeden
Een lust-hof zijns ghemoets, geen hem so aenghenaem,
Ja achte selfs voor nu Godts Vaderlijcke roeden
Als noodigh t'zijnder baet, en tot de rust bequaem,
Dus wie recht rust begheert, die voegh hem in't versaem
Daer recht vercondight wert des Heeren gonst en krachten,
Want d'meeste rust en lust gheniet men sonder blaem
Door Gods bly-maerigh Woort, in Lof-ghezangs betrachten.
| |
[Folio D1v]
| |
Dat Keel en Snaer gheklanck den Mensch is een vermaecken,
Ja hem een rust en lust, mits hy daer door gheniet
Verlichting zynes drucks, ghelijck door soete spraecken
t Verquickt 'tbenout ghemoet en onrusts fel ghemaecken,
'T is selfs aen Saul boos, en and're oock gheschiet,
Het welckmen nochtans haer maer tijdtlijck aen en biedt,
En welckes afscheyt haest zy moeten doch ghehinghen,
Hoe veel te meer dan die met Dauid 't Hemels-Liedt
Dat eeuwigh dueren sal, so vreughdelijcken zinghen,
Hoe moet daer sulck 'tgheniet van recht vermaeck toe bringhen
Daer 't reyn gheloovigh hert versterckt door 'sHeeren Gheest
(Al quame haer al 's Werelts macht en pracht bespringhen)
Op 'tsoet blymarigh Woort noch blyvet onbevreest
Als op een vaste Borcht, rust daer zijns herten keest,
Wie anders hem vermeyd, moet druck int lest verpachten,
Want ziet de Mensch gheniet zijn rust en lust doch meest
Door Godts bly-marigh Woort, in Lof-ghezangs betrachten.
Prince.
Wie dan doorbrenghet steets zijns levens loop en tyden
In deught en lofbaer vreught, d'welck al in maet bestaet,
Een af keer heeft van 'tboos' en Satans fel benyden,
Een schrick van 's Werelts lust, en lust om te bestryden
De Werelt, Duyvel, 'tVleesch, en alle zonden quaed,
En voort oock alles haet, d'welck ziel en Lichaem schaed,
Maer steunt op Gods beloft blymaerigh hem ghesonden,
Die heeft een rust en lust, die nimmermeer vergaet,
En wiens vercooren Ziel steets wert in vreught bevonden,
Diens woonstee is ghebout op vast onfeylbaer gronden,
De sulcke zijn verjond, als d'Arend 't zijn verjeught,
Reyn consten hy hantiert, alleen is zijn vermonden,
Den Heer te dancken soet, daer in hy is verheught,
Hem loven zijnder macht, hem dancken zijnder deught,
Hy singht een vrolijck Lied, d'welck swaerheyt doet versachten,
Dus blijckt dat sulck gheniet zijn meeste rust en vreught
Door Gods bly-maerigh Woort in Lof-ghesangs betrachten.
In Liefden groeyende. Ick vvensch om 't best Celosse. |
|