Het stamboek op de papiere snykunst van Mejuffrouw Joanna Koerten, huisvrouw van den heere Adriaan Blok: bestaande in Latynsche en Nederduitsche gedichten der voornaamste dichters

[p. 229]

Eerzuil ter gedachtenisse van juffrou Joanna Koerten Blok.

Toen Klotho sneedt het dierbre leven af

Van Koerten, zoo vernuftig in het voeren

Der eed’le Schaer, en rukte haer in ’t graf,

Gevoelde zich haer Ega zeer ontroeren;

Die brave Blok, die minnaer van de kunst,

Die haer, zelf na haer dood, noch lang wil eeren,

En dus verdient der Zanggodinnen gunst,

Treurt noch met ons, nu hy haer moet ontbeeren.

Doch hy misgunt haer niet het hemelsch deel,

Nadien Godt haer daer toe heeft uitverkooren;

Hy eert haer Kunst, zoo ryk, zoo schoon, zoo eêl,

En tracht haer deugd te vieren naer behooren:

Hy toont, hoe zich geen Grooten zelf ontzien,

En Koningen, die ’t aertsche rondt regeeeren,

Aen deze kunst de schuldige eer te biên.

Ten blyk, hoe hoog zy haeren geest waerdeeren.

[p. 230]

 

Dus blinkt vol glans haer onvergankb’re Naem

 

In ’t eêl Papier der kloekste Letterhelden,

 

Die haer, gevoert op wieken van de Faem,

 

Vereeuwigen, en haere gaven melden.

 

Daer prykt zy in een heerelyken staet,

 

Waer by geen zuil, geen grafnaelt, ooit kon haelen,

 

Die, hoe geroemt, voort door den tydt vergaet.

 

Vernuft en geest blyft zonder einde praelen.

 

Een Koningin liet eer voor haer Gemael,

 

Den Vorst Mausool, een heerlyk grafspits bouwen,

 

En wydtberoemt door d’ongehoorde prael,

 

Kreeg zy den naem van ’t puikjuweel der vrouwen,

 

Die haren Man deedt leven na zyn doot.

 

Joanna zal ook door haer kunst steets leeven

 

Met roem en eer; doordien haer lof, hoe groot,

 

Noch hooger wort door Blok in top verheeven,

 

Als hy ons toont haer weêrgalooze kunst

 

Door zyne liefde en zorg, met recht te pryzen.

 

Een Ryxmonarch herleeft hier door haer gunst:

 

Den grootsten Vorst kon zy dus eer bewyzen.

 

Geleertheit leeft door haer verstant en geest.

 

Wat maekte zy al schoone tafereelen,

 

Die wonderbaer voor kenners zyn geweest!

 

Dus tartte zy de glori der penseelen!

 

Maer och! het licht des leevens is een rook,

 

Een schaduw, en van geene waerde t’achten.

[p. 231]

 

Maer, schoon het rif vergaet als damp en smook,

 

Noch leeft haer kunst en geest in elx gedachten,

 

Haer glori, onbesproken, onbenydt,

 

(Dus blaest de Faem) zal by den nazaet leven;

 

Haer lof zal nooit verwelken door den tydt,

 

Maer blyft altoos in ieders hart geschreeven.

Kornelis Zweerts.