Het stamboek op de papiere snykunst van Mejuffrouw Joanna Koerten, huisvrouw van den heere Adriaan Blok: bestaande in Latynsche en Nederduitsche gedichten der voornaamste dichters

[p. 220]

Op het afsterven der vernuftige en deugtryke joffer Joanna Koerten, huisvrouwe van den heere Adriaan Blok.

Zoo sluit Joanna dan in ’t einde haer gezicht.
Zoo sluit Joanna dan hare oogen voor het licht.
Zoo sterft zy eeuwig wegh, zoo scheit zy uit het leven,
En gaet haer’ waerden man en echtgenoot begeven,
Haer bloetverwanten, en haer vrienden, in ’t getal
Van welken ik my zelf altyt ook stellen zal.
Die kunstgeleerde hant zien wy helaes verstyven,
Die zoo veel tekenen van kunst laet overblyven.
Wy zagen op papier de beelden uitgewroght
Zoo schoon, als Mentors hant voorheen oit snyden moght;
Hoe groote mannen van gelaet en wezen waren,
Hoe ’t bosch zich opdoet, hoe de kiel zweeft op de baren.
In ’t kort, haer kunstschaer heeft getoont aen ons gezicht
Al ’t eelste, dat Natuur op ’t aerdtryk brengt in ’t licht,
Wiens geestigheit zoo ruim en onbepaelt gaet weiden
Om door verscheidenheit haer wond’ren te verbreiden.

[p. 221]

 

Wy staen verstomt, ô hant, naer waerde noit geëert,

 

Van zulk een kunst, die gy u zelve hebt geleert.

 

Maer hoe veel minder moet men kunst dan godtsvrucht achten!

 

Die heeft by menschen gunst, dees loon by Godt te wachten.

 

O gy, die ’t jammerdal ontheven, ’t zaligst lot

 

Om hoog nu smaekt; en ook vereent zyt met uw’ Godt,

 

O zael’ge ziel, die nu de starren treedt met voeten,

 

Daer u al d’engelen in ’t hemelsch hof ontmoeten,

 

Wat hebt gy stille vreugt, door godtsvrucht steets gevoedt,

 

Gesmaekt, zoo lang gy leefde, in uw gerust gemoet.

 

De zuivre eenvoudigheit, die koningin der zeden,

 

Bleef, als een gezellin, uw zyde altoos bekleden.

 

Geen zucht tot rykdom kon in uwen levensloop

 

U trekken van het padt der deugd door vreeze of hoop.

 

Uw geest steets hooger dan de weerelt opgetogen,

 

Werdt noit door schaduwen van de ydelheit bedrogen.

 

Gy troostte u ’t weereltsch lot, en stont in ongeval,

 

Verwinster van u zelf, gelyk een steenrots pal.

 

Uwe eerste en teêrste zorg was om uw Godt te minnen,

 

De tweede vestigde op uw’ echtgenoot uw zinnen.

 

Zoo sleet gy hier vernoegt en vrolyk en bevrydt

 

Van al dat onlust baert uw ganschen levenstyt.

 

Nu heeft uw deugt verdient dat wy uwe uitvaart vieren,

 

Dat frissen rozen ’t graf met violetten sieren.

 

Vaar eeuwig wel. uw naem, schoon ’t lyk ten grave vaert,

 

Blyft leven met uw kunst, al ’t aerdryk door vermaert.

Joan de Haes.

Vertaelt uit het Latyn van den Heere

D. van Hoogstraten, M.D.