|
| |
| |
| |
Op het afsterven van de vernuftige en deugdryke juffrouwe Joanna Koerten, huisvrou van den heere Adriaan Blok.
Joanna, wechgerukt uit ’s waerelds droeve elenden,
Verliet, in ’t scheiden van haar’ dierb’ren Echtgenoot,
’t Gezelschap insgelyks van Vrienden en Bekenden,
Van my ook, dien zy mede in dat getal besloot.
De braave Konst-hand, die zo veel Gedenkjuweelen
Van allerley gedaante ons naliet, ligt nu styf:
Dat geestryk breyn kon zulk papiere Snywerk teelen,
Als of ’t een proefstuk was van Mentors Konst-bedryf.
Men zag ‘er afgebeeld Geleerden, Waereld-grooten,
Bosschaadjen, Schepen, snel in ’t zeylen, Schrift-sieraad,
Gewassen uit den schoot der weeld’rige aard’ gesproten,
Wanneer ze al dart’lend speelt, en wisselt van gelaat.
| |
| |
| |
In excessum industriae et optimae matronae Joannae Curteniae, conjugis viri spectatissimi Hadriani Blockii.
Sic abiit mundi tenebris erepta Joanna,
Sic abiit, carum destituitque Virum.
Sic abiit, sic cognatos, sic liquit amicos,
De quorum numero pars quoque parva sumus.
Jam riget illa manus, quae tot monumenta reliquit,
Omnigenas formas fingere docta manus.
Vidimus e secta surgentia signa papyro,
Qualia Mentorea sculpta fuere manu.
Cernere clarorum meritis erat ora virorum,
Cernere erat filvas velivolasque rates:
Et quae praeterea producit Daedala tellus,
Dum ludit variis ingeniosa modis.
| |
| |
Men mag de wonderheên diêr kloeke Ving’ren pryzen,
En sterk verlieven op de vinding haarer Kunst;
Zy zyn nochtans gering by de eed’le Deugd-bewyzen;
Die streelen ’s menschen oog, deez’ winnen ’s Hemels gunst.
ô Konst-lief! die, geslaakt uyt ’s waerelds ydelheden,
Met zalige Eng’len by den grooten God verkeert,
En ’t helder Starren-dak nu gaat met voeten treden,
Terwyl ge in ’t schoon Paleis des Hemels triomfeert:
Uw Vredelievendheid, uw welbewust geweten,
Heeft uw oprecht gemoed geneugchelyk verblyd:
Uw zuivre Trouwe en Deugd, als aan een hemel-keten
Geschakeld, kroonden dus uw’ gantschen levens-tyd.
Geen onbezonnen drift, geen geld-zucht wederstonden
Uw Wit, door hoop of vrees; geen opgesmukte schyn,
Geen logen-beeld, geen valsch vertoog van zaaken, konden
Uw ziel vervoeren, of in ’t minste schaad’lyk zyn.
Geen lots-verwisseling van ’t aardsche kon U deeren:
Uw zelfverwinning bleef altyd in volle kracht:
Gy poogde eerst uwen God, daar na uw’ Ega te eeren:
Dus hebt ge uw levens-loop zoetäardig doorgebracht.
Men sprey’ nu op uw Graf, om ’t naar waardy te sieren,
Welriekend Lente-groen, Vioolen, Rooze-blaên.
Wy zullen in ons hart altoos U zegevieren.
Vaar wel: uw Naam zal noit uyt ons geheuge gaan.
E. Feitama.
| |
| |
Solertis memores colimus miracula dextrae,
Miramur dotes, quas dedit ipsa sibi.
At quanto sunt haec pura virtute minora!
Alliciunt homines illa, sed ista Deum.
O rebus mundi vanis exemta, beato
Juncta choro, magno nunc quoque juncta Deo,
O quae jam coeli formosa palatia tangis,
Et pedibus calcas sidera clara tuis,
Laetae pacis amor, & mens sibi conscia recti
Praebebant animo gaudia grata tuo;
Castaque simplicitas, virtus contermina coelo,
Ornabat vitam tempus in omne tuam.
Non auri desiderium, non dira cupido
Obstabant coeptis speve metuve tuis.
Non ablata tibi rerum mendacibus umbris
Mens, aut fallaci laesa vapore fuit.
Non te impellebant casus humana moventes:
Ipsa tui victrix strenua semper eras.
Prima Deum spectabat, & altera cura maritum.
Sic placido fluxit vita tenore tibi.
Nunc violas tua busta novas meruere rosasque,
Veris odorati nun meruere decus
Jamque vale. nostro vives in pectore semper,
Et memori vivet nomenin ore tuum.
David Hoogstratanus,
M.D.
|
|
Auteursrechtvrij