Het stamboek op de papiere snykunst van Mejuffrouw Joanna Koerten, huisvrouw van den heere Adriaan Blok: bestaande in Latynsche en Nederduitsche gedichten der voornaamste dichters
(1735)–Joanna Koerten–
Auteursrechtvrij
[pagina 91]
| |
De papiere snykunst van juffrou Joanna Koerten.Labore & constantia. Een ander roeme op kunstgebouwen
Van wit arduin of marmersteen,
Of gae de wonderen beschouwen
Van Memfis, Romen of Atheen,
Of late geest en oog verdoolen
In naeldenspitsen en Mausolen,
In beeldtwerk, kunstig uitgehaelt,
Of in Apelles verfpannelen
Waer in ’t vernuft des Meesters straelt,
Gevolgt van Rafelsche penselen;
Myn Zangnimf stelt haer’ toon en snaer.
Op ’t kunstwerk van Joannaes schaer.
| |
[pagina 92]
| |
Wat ziet het oog hier kunstpapieren!
Hier komt een tiende Kunstgodin,
Den Yparnas met lof versieren,
En neemt het hart des Amstels in
Met verwelooze schilderyën,
Die ’t oog bedwelmen en verblyën.
De kunst, besteet aen kleene stof,
Te kost geleit aen dunne blaêren,
Verwerft te grooter gunst en lof,
En tart d’aloude kunstenaren.
Hier werkt de snyschaer ruim zoo eêl
Dan ’t alderfynste verfpenseel.
Bedrieg ik my, of zyn het droomen?
Verandert hier een Circes handt
’t Papier in vogels, bosschen, boomen,
Of scheepen met hun staende wandt?
De Fenixschaer laet zig in ’t knippen
Geen touwgereedschap hier ontglippen.
Hier vreest het ooft- en bloemfestoen
Geen bitse worm, die ’t hart zal knagen,
Geen barre koude, of herfstsaizoen.
Geen felle storm, in ’t zeil geslagen,
Geen holle zee dreigt hier de Knip Ga naar voetnoot*,
Bewaert voor barning, strant en klip.
| |
[pagina 93]
| |
De wiskunst kan hier wondren werken.
De vlugge tekengeest, zeer hoog
Gevlogen, laet alom zig merken
Vol kragts en zwiers, terwyl het oog
Den snedigsten staet opgetogen;
Hier word een Zeuxis zelf bedrogen;
Hier zwygt de Voorspraek van ’t Gemeen.
De Cicero der vryë Landen
Staet hier gekorven en gesneên,
Gesneden, maer door zachter handen,
Dan op het Haegsche moortschavot.
Joanna gunt hem beter lot.
Zy eert den trouwen Staetsbeschermer,
Zy vlecht hem een papiere kroon,
Tot dat hem Hollandt eens in mermer
Op ’t Statenhof vol pracht vertoon’.
Wien zien we ook in ’t verschiet herleven?
Den Ruwaert, die den Teems deê beven,
Zyn Broerders eer- en rampgenoot,
Gerukt, ter neêrgeploft van ’t kussen,
Gesleurt, vermoort, om met zyn doodt
De wraektlust van het graeu te blussen.
Dus blinkt hier ’t edle Broederpaer,
Ontworstelt al hun lyfsgevaer.
| |
[pagina 94]
| |
O kunstschaar, ô begaefde vingeren,
Waer rukt ge mynen geest niet heen,
Wie zou niet op uw werk verslingeren?
Hoe levend treft ge hier Galeen!
Gy, zelfs vergankbaer en bederflyk,
Maekt uwen Zielärts hier ontsterflyk.
Heer Bekker zelf, om zyn bestaen
En vryë pen van stoel gedreven,
Zal door uw kunst, zoo lang de maen
Haer’ ronden sluit, op ’t aerdryk leven:
Hy roept, van bygeloof gantsch vry:
Joanna tovert aen het Y.
Kaspar Brandt, Leeraar der Remonstranten t’Amsterdam. |
|