De wegen

[p. 85]

Tuintje

Zonder schok of weten, moet ze, 'n lange wijl geleden wel, hebben opgezien uit het boek.

Er is nu niets meer, dan de stilte van het tuintje: Zij-zelf niet. Zou dit nog kunnen duren, nu ze weet: ‘Ik zelf niet?’ Als ze niet beweegt, zal het dan duren? - en niet denkt, of niet vraagt: ‘waarom ik-zelf niet?’ - als ze alleen, zoo-maar, blijft zien....

De stilte van het groene tuintje is er, en de zon, en ieder oud rozeboompje.

'n Goudwemel van stilte is er, en daar veel kleuren in, violet en wit, maar vooral toch de roode rozen en ieder rozeboompje.

Stammetje naast stammetje staat, knoestig op uit het gras, dor-zwart martelhout, op uit den dauw, die blinkt mat-verwazende, bleeke parelschijn van dauw over het gras om de stammetjes.

't Is Zondag in het tuintje.

De rozeboompjes staan zoo, en de wegjes liggen zoo in den Zondag.

Zooals het smal wegje overweven is door het lommer van de bladers en de rozen, zooals het wegje onbetreden langs de stammetjes ligt: - dat is de stilte.

[p. 86]

Maar meer dan stilte is de Zondag in het tuintje - 'n geur, wadem van dauw-waas en gras en mullen-grond, van bloemen-en-bladers en het rozenhout.

En meer nog dan geur is hier de Zondag - licht!

Ze kan den Zondag ademen in het tuintje, ze kan den Zondag hooren en zien, voelen met al haar zinnen - en inademen - stilte en geur en goudwemel, en met haar hart den Zondag drinken als een lafenis....

Stroomt haar hart niet vol, al voller van den Zondag, vol van licht en koelen dauw? blinkt en dauwt de Zondag over haar ziel? M'n God, m'n God - drinkt ze haar hart zóó vol van licht en koelen dauw, dat het geluk welt en bonst door haar bloed, - zóó vol, - háár ziel - van wonder? - háár - duistere - doode ziel.... Nu niet, o God, neen, nu niet dát denken: duistere doode ziel, en weer twijfelen en weer verbijsterd zijn - in dit uur niet, als het God gelieve, nu in het tuintje niet.

Nu alleen maar stil zijn, en zich voelen leven zonder die gedachten.... Alleen maar zóo gelooven, en weten van de genade.

Zóó zich leven voelen, - de handen vouwen en 'n kind zijn, dat bidt, - zóó een mensch zijn als 'n biddend kind.

O, het tuintje is lief.

Ze zou wel schreien van geluk, omdat het tuintje zoo lief is, zóó met het stille wegje langs de stille stammetjes....

Zoo, een kleine besloten hof.