De wegen

[p. 41]

Herinnering

Wij wekten 't niet door woord of lach,
Maar 't wás: - Het allerteerste beven
Van licht in licht is komen leven
Toen ziel in ziel haar wonder zag.

Schijnen ontloken in dien schijn,
Zielsklaarten in dat uchtend-ijle.
We bleven niet-begrijpend wijlen,
Toen zocht ge uw pad, en ik het mijn.

Ik weet niet waar uw weg u bracht.
Naar eenzaamheid de mijne leidde,
Waar weder de oude dorre heide
Verkleurde in den ouden nacht.

Maar nu ik tastend verder treed,
Over mijn droom in droom gebogen,
Verberg ik in gesloten oogen
Een Liefde, die zich zelf niet weet.