De wegen

[p. 37]

De ban

De ban die haar doet dolen
Die heeft haar boos verjaagd
Vanwaar zij was verscholen
In 't hofken roze-omhaagd.

De stilte was haar tente -
Maar Liefdes mijmerlach
Droom-aâmend door de lente
Haar wenkte naar den dag.

Wenkt haar naar ijle kimmen,
Bruid van een bleeken droom.
De lach blijft bevend schimmen,
Dag kwijnt in schemer-doom.

Verlangen doet haar wanken.
Maar 't laatste licht gaat dood.
De lach in veeg verklanken
Verzweemt als avondrood.

Waar zal zij zich begeven?
Het duister en de tijd
Zijn, als nachts eeuwig leven,
Een dood van eenzaamheid.