De wegen

[p. 22]

Hoop

Het was zoo veilig, Hope, in uw vrede.
Waart gij een moeder, ik het kind dat schreide?
Zoo zacht zocht gij het woord, dat rusten dede
Der angsten smarten en het hartelijden.
Ademen kwamen, uwe stem, die zeide:
‘Wees stil maar, stil, en wacht, straks is geleden
Al droeve kwaal, al booze droom, en blijde
Zult ge uit dit duister in een uchtend treden’.

Gaan nu de klaarten open van dien dag?
Al lichter licht blinkt gouden op de ruiten
En buiten wijken wegen naar een stede
Waar stemmen roepen. Met een bangen lach
Treed ik verwonderd op dat roepen buiten,
Naar vrede tastend en een troostebede.

[p. 23]

 

Het was wel veilig, Hope, in uw wone.

 

Haardvlammen waakten. Gouden schemers waarden.

 

Heugenis bloeit, en blijft dit schoonste toonen

 

Der nachte-wake, nu zich openbaarde

 

Al-bloei van droom en weten, 't kostbaarst schoone

 

Van ons bestaan, bloeiende lentegaarde

 

Aan open weg. Ons hart daar, als deez' aarde,

 

Meigaarde Gods en Zijner schoonheid trone.

 

 

 

Wordt dit een opgang door Gods open tijden?

 

Ver roepen stemmen, die we niet weerstaan,

 

En wegen wenken naar de hoogste Stede.

 

Al nader, nader... Strek de handen blijde.

 

We zullen nog een wijle tastend gaan,

 

Dan dragen vleugels ons in hemelvrede.