Verzen

[p. 61]

Liederen

I

Gods wenk of uwe stem, mijn lief?
Ik kan niet onderscheiden,
Wat teeken of wat woord mij riep
Tot leven en tot lijden.

Gods teeken of uw woord, mijn lief?
De twijfel doet me bangen.
Ach, wat mijn ziel tot leven riep
Zal haar met dood bevangen.

Gods wenk of uwe stem, mijn lief?
Wat doet zoo droef mij klagen?
Zijn glans die scheen? uw hart dat riep?
Ik kan het God slechts vragen.

Want God die blijft, waar wij, mijn lief,
Verschuwd elkaar ontdwalen.
Gods wenk? uw stem? de Liefde riep,
Gods wil door uwe tale.

Gods wenk en uwe stem, mijn lief,
Ze zijn niet onderscheiden.
Ik ga waar God, door u, mij riep:
Tot leven en tot lijden.

[p. 62]

II

Zal ik nimmermeer nu rusten
Eer ik aan uw hart genegen
Drink der minne zoete lusten
Uit den beker, dien gij draagt?

Eer bij 't kruisen onzer wegen,
'k Overvol mijn ziel voel stroomen
Van een duizelenden zegen
Uit den beker, dien gij draagt.

Morgenzon komt klarend dagen
Door vernevelende schijnen,
Nu mijn oogen d'opgang zagen
Van den beker, dien gij draagt.

Buig uw voorhoofd aan het mijne,
Krankte heel en 's harten pijnen,
Met den vrede en het verreinen
Uit den beker, dien gij draagt.

[p. 63]

III

Heb ik mijn God verloren
En zal nu nimmermeer
Dit hart zijn heil behooren
Als in het stil weleer?

Voor 's levens zoete zangen
Bezweek mijn wil te broos,
Ik gaf ze mijn verlangen
Gevangen voor altoos.

Maar door de groene straten
Die 's levens lied ontsloot,
Dwaal ik van God verlaten
Als in een leegen dood.

Toch kan ik nimmer scheien
Waar ik niet blijven mag,
O God, troost toch dit schreien
Door 't wonder van uw lach.

Dit leven door Uw leven
Doorzongen en doorzond,
Dan ware 't àl gegeven,
Dan werd mijn ziel gezond.

[p. 64]

IV

Droeg ik met te bange handen
Heel mijn leven tot een gave
Door de leege schemerlanden
Naar de verre late haven
Van uw hart, dat om mij riep?

Liet ik al te reinen vrede
En een woon te koel en heilig
Achter in de stille stede,
In den morgen blij en veilig,
Toen ik langs uw wegen liep?

Al herdenken en verlangen
En mijn nieuwe lichte droomen
Duisterden tot droeve zangen,
Toen mijn hart in 't naderkomen
Om zijn thuis in heimwee riep.

En ons eindelijk ontmoeten
Was geen lach, die klaar en blijde
Levens jonge heil begroette,
Maar een klacht, die bevend schreide
In verzuchten dof en diep.

Zweeg uw hart in dit verschuwen?
Was mijn hart te schuw in 't geven?
Om mijn leven en het uwe
Komt als doodsche schaduw zweven
Herfstwind, die vergeten sliep.