Lentestormen

[p. 23]

Hoofdstuk III
De Onderwijzer en Trip

De practische Martha wist raad te schaffen. Zij had een neef die onderwijzer was aan de dorpsschool, als mijnheer die eens in zijn vrije uren liet komen, om de meisjes les te geven, hij kon ze best alles leeren wat ze voorloopig noodig hadden en later - zou men weer zien. De oude heer was de wereld te rijk met deze oplossing, en de meisjes vonden iets heel vermakelijks in het denkbeeld dat ze den neef van Martha, dien ze altijd Jan noemden als hij zijn tante eens bezocht, nu mijnheer of meester moesten betitelen (dat had Martha ingesteld) en deftig met hem in de eetkamer zitten en doen wat hij ze zou zeggen te doen. De jonge man was eerst nog al verlegen met zijn nieuwe rol, hij lachte, bloosde en boog voor den ouden heer, die in zijn blijdschap, nu van het lesgeven bevrijd te zijn, alles deed wat hij kon om den onderwijzer zijner geliefde kwelgeesten te bederven. Hij zorgde dat deze niet op den tocht zat, stopte hem zijn beste sigaren in de hand, en vroeg Martha gedurig of zij er wel aan dacht hem voldoende thee te geven. Maar toen allen aan het nieuwe van den toestand gewend waren geraakt, bleek dat de raad van Martha uitstekend was geweest, de meisjes maakten snelle vorderingen, vooral Minnie, die heel spoedig leerde lezen en veel aanleg voor taal scheen te hebben. Ada ergerde zich wel eens aan de groote leeswoede, die zich van Minnie begon meester te

[p. 24]

maken; als deze in een boek verdiept was en haar zusje alleen liet rondscharrelen voelde 't kleine meisje zich als een scheepje zonder roer en wist niet waarheen te gaan of wat te doen. Zij kon nu eenmaal niets zonder Minnie. Gelukkig kreeg zij spoedig een onverwachte afleiding door een geheel nieuw soort speelkameraad.

‘Meisjes,’ zei meester Jan, zoo noemden zij hem meestal, ‘als jelui eens wist wat ik in huis heb.’

‘Een mooi boek!’ raadde Minnie.

‘Is 't iets lekkers?’ vroeg Ada.

‘Iets moois?’

‘Neen, iets buitengewoon leelijks!’ was het lachende antwoord.

‘Leeft het?’

‘Ja, nu nog, maar ik weet niet wat ik er mee doen zal om het in leven te laten blijven.’

‘Hè, toe, wat is het dan?’

‘Nu, een heel, heel leelijk, verwaarloosd mormel van een hond. Hij schijnt vroeger eens iets aan zijn pooten gehad te hebben, want een daarvan is lam of verdraaid of zoo iets, zoodat hij een beetje hinkt, en ik denk dat een kat zijn eene oog heeft uit gekrabd.’

‘En welke kleur van haar?’

‘Zoo'n beetje peenkleurig en heel ruig.’

‘Maar hoe komt u er aan?’

‘Och, ik heb hem gered, omdat jongens hem plaagden en wilden verdrinken. 't Dier jankte zoo erbarmelijk dat ik hem maar van ze afkocht en mee naar huis nam. Maar nu zegt mijn huisjuffrouw dat zij niets van dat vieze mormel wil weten, en als ik niet zorg dat het ergens anders onder dak komt, zal zij hem laten bezorgen waar hij hoort, ik denk wel dat zij met die plaats de vaart bedoelt.’

‘Hè, geef hem dan liever aan ons.’

‘Maar wat zal grootpapa daarvan zeggen?’

‘Wij zullen 't hem dadelijk vragen.’

[p. 25]

‘Neen, zeker niet, eerst moet de les afgeloopen zijn.’

Veel aandacht was er dien avond niet bij het werk. ‘Zou grootpapa 't goed vinden?’ was de groote vraag, die de hoofden der blondjes meer bezig hield dan reken- en taalkunde.

‘Komt hij aanloopen als u hem roept, mijnheer?’ vroeg Ada, plotseling van haar lei opziende.

‘Hij loopt niet eens, met zijn rare pooten,’ lachte de jonge meester, ‘hij trippelt zoowat, maar dat kan hij vlug.’

‘Dan zullen wij hem ook “trippelaar” noemen, trippelaar, trippie, trip,’ juichte Minnie.

‘Wacht maar tot wij hem hebben,’ zuchtte haar minder geestdriftig zusje, ‘misschien vindt grootpapa hem al te leelijk.’

‘We moesten maar ineens er bij zeggen dat hij zoo leelijk is, dan valt hij misschien meê,’ stelde Minnie voor.

En zoo geschiedde. Grootpapa werd aan het verstand gebracht dat hij zijn kleindochters geen begeerenswaardiger voorwerp ten geschenke kon geven dan een zeker peenkleurig, hinkend, eenoogig mormel. Den volgenden avond reeds bracht mijnheer Jan hem mee. De meisjes verzekerden dat hij toch niet zoo leelijk was, want zijn eene oog keek heel goedig en hij had een mooi fatsoen, vond grootpa dat ook niet? Grootpapa zei daar niet veel op, maar gaf een mooien hondenmand en halsband ten geschenke. Trip was spoedig de groote vriend der twee meisjes, maar vooral de verklaarde lieveling en vertrouwde van Ada.

‘Niet waar, Trip, als 't andere vrouwtie zoo vervelend is en niet met ons spelen wil, dan troosten wij elkaâr’ en Trip kwispelde met zijn armoedig stompje van een staartje een bevestigend antwoord.