Osmose

[p. 157]

Kim

Word ik nu eindelijk eens wakker? Heb ik gehuild? De schokken zijn nog niet geheel uit mijn lichaam verdwenen. Ik lig in een wit en schoon bed. Zo duidelijk en wit is het alsof het echt is. Ik lig hier zelf zo wit en dermate aan mijn eigen geheim ontfutseld, dat ik me in de schoot van een likkebaardend publiek waan. Als ik weg wil schieten bemerk ik dat men mij heeft vastgebonden. Waar is Bo? Staat hij daar leugens te verkopen in zijn witte doktersjas? Hij is geen dokter, haal hem weg, hij liegt voortdurend. Speels legt hij telkens een vinger op de lippen en lacht tegen me. Tegen het onmondige kind lacht hij. Een onmondig kind is het dat hier ligt, want als ik denk dat ik praat, hoor ik een achtjarig stemmetje gillen om een beer. Ik hoor Bo godverdomme schreeuwen op een zwartgeblakerd perron, Bo die me alle trappen afschiet naar de hel. Het wordt weer heel donker nu, waanzinnig donker en ik vlieg tomeloos alleen, onhoudbaar alleen van de ene krankzinnige wereld in de andere.

Waar ben ik ook alweer gebleven? Welke gebeurtenissen ben ik aan het opsommen? Waar heb ik het over? Ik draai mijn hoofd opzij, nee ik kan mijn hoofd niet opzij draaien. Alles doet pijn. Ik zie toch wat ik zeg, of is alles anders gegaan? Dit is de werkelijkheid niet. Ik heb alles verzonnen geloof ik.

Waanzinnig moe ben ik. De veters, die mijn delen lichaam binnen samenhouden, laten hun spanning nooit vieren. Ik zal zeggen, als de dokter weer binnenkomt, dat die gebroken nekwervel niet het ernstigste is, maar de beschadigingen tussen de weefsels. Maar hij lacht maar, die dolgeworden dokter. Hij legt maar steeds die vervloekte vingers op de lippen, die spelende, onpersoonlijke vingers. Ik kan niet eens mijn vuist ballen.

Welnee Bo, je hebt nooit een binnenkant gehad, hoe kun je

[p. 158]

dan gewond raken?

Bo staat niet meer aan het eind van mijn bed. Geen speelse handen, die bultige bewegingen maken door de lucht. Een lege droom begint voor de zoveelste maal. Hoe zal ik uiteindelijk wakker worden, of gaat dit door allemaal, deze scheve kamer, die steeds verder van mijn ogen afglijdt en deze scheve, witte ziekenwereld en die konische tafel, waar ik dwars overheen lig, gaat dit allemaal door tot in het oneindige? En tussen alle pilaren staan Chinezen in verplegerscostuum. Er komt iemand achter een pilaar vandaan. Heb ik soms geroepen? Nee, raak het bed niet aan. Aanraken verboden. Hangt u alstublieft een bordje aan mijn bed.

Men heeft mij verschoven. Men heeft eenvoudig aan mijn lichaam gezeten zonder dat ik iets merkte. Alles hebben ze kunnen beloeren en beruiken. Ik ben in handen gevallen van de hilariteit van een snaterende gemeenschap. Tegenover mij bevindt zich nog steeds het roerloze, witte landschap met hier en daar een totaal in onbruik geraakte kerk. Het maakt geen verschil of ik mijn ogen open of sluit. Het beeld blijft gelijk. God woont niet in die kerken. De toren van de vuurtorenwachter blijft leeg. Zijn planten verwelken, zijn dieren zijn uitgestorven. Het briefje heeft hij verloren.

Ik word wakker en val meteen weer in slaap, althans dat denk ik.

Als een schim zag ik even Ludmilla. Wanneer ik me poog te herinneren of en wat ze tegen mij zei, rollen haar woorden gillend van het lachen op rolschaatsen onder mijn bed.

Ik loop aan het strand en heel in de verte beweegt een stip, die evenwel met een onmenselijke snelheid naderbij komt. Pas als de stip zo dichtbij is dat ik hem herken, loop ik weg. De zee ligt even ademloos stil. Ik ren zo hard het mulle zand me toelaat, maar ik weet dat hij me niet volgt. Ik waan me echter niet eerder veilig dan om de hoek van het lage muurtje van de glasfabriek. Ik zal daar naar binnen gaan en wachten tot hij voorbij is. De fabriek is donker, maar de deur staat open. Ik snel naar binnen, mijn schoenen in de hand, maar terwijl ik de donkere ruimte binnenspring, ver-

[p. 159]

geet ik stil te zijn en schreeuw het uit. De vloer ligt bezaaid met glasscherven. Ik kan noch doorlopen noch terugkeren. Onder mijn voeten begint het bloed te sijpelen.

Als ik omkijk staat op de drempel Bo, zijn silhouet tegen de maan. Hij draagt een hoed met pluimen en in zijn hand heeft hij een waanzinnige vergroting van de pasfoto waarop mijn vader in leer staat afgebeeld. Hij heeft de snippers aan elkaar geplakt met sellotape.

Plotseling besef ik dat hij ook dit van te voren heeft beraamd. Hij wist al dat ik de fabriek zou binnenrennen en heeft het personeel, dat in zijn dienst staat, opdracht gegeven glas te strooien. Brutaler en beslister heeft hij me niet kunnen stilzetten.

Weer ben ik wakker in de witte kamer, nu voorgoed?

Als ik Ludmilla vraag hoe lang de toestand heeft geduurd zegt ze: een paar weken maar liefje, een paar weken.

Als ik zachtjes mijn nek beweeg is het eerste wat ik zie de stationstunnel. Nu zal ik moeten denken: dit of dat gebeurde vóór of nadat ik mijn nek brak. Alles is zo roerloos geworden. Ik bevind me in een situatie waar de dagelijksse gang van zaken uit weggenomen is. Waar het gewone leven, het eten van brood, totaal onbereikbaar schijnt. Ik draai me naar de muur. Donder op Ludmilla.

De volgende morgen sta ik op als een nieuwe dag. De gouden regen staat in bloei. De zon speelt goud tussen goud. Het kunnen echter ook citroenen zijn die door de ramen groeien, die gaten maken in het glas en die hun geheimzinnige geuren aan ons, binnen, opdringen.

Het beest rekt zich nu waarschijnlijk wel uit en staat langzaam op. Misschien als een dame die haar armen hoog boven zich verheft en reeds vergeet dat de volgende dag nadert, vroeg en onverwachts.

Ik klop op zijn deur - het beest houdt zijn adem even in - en tel de roze ribbels op de vierkante, gemetselde blokken die een muur vormen, welke mij nog maar een ogenblik van het beest scheiden. Onderhand zie ik kleine, schimachtige wezens - de voegseldieren denk ik - rusteloos uit hun

[p. 160]

schuilplaats kruipen.

Weer klop ik op zijn deur - het beest houdt nu de kop luisterend naar voren gestrekt -, iets harder dan daarnet en ik glip door het sleutelgat naar binnen.

Hij zit aan zijn kleine schrijftafel, de handen in de nek. Schrijven doet hij niet, nee, ik heb hem nooit zien schrijven. De vreselijk grote handen en de vreselijk lange vingers liggen gekromd om zijn nek, alsof hij zichzelf wurgt. Machtig torent zijn gestalte boven de minuscule schrijftafel uit. Nee, ik heb hem nooit bezig gezien, ik heb hem nimmer zien lezen. Ja, meneer de rechter, wel had hij altijd een boekje bij zich, dat hij voor zich op cafétafels legde, of lopende onder zijn arm hield. Het beest maakt geen geluid, beweegt zich niet.

De gordijnen waaien zachtjes naar binnen. De schildpad zit onder zijn stoel. De schildpad zit onder het gevaar van zijn schuivende stoel. Verder schijnt alles volmaakte rust en harmonie.

Hallo, hoor ik zachtjes naast me klinken. Te laat besef ik dat het mijn eigen stem is die deze rust verstoort. Mag mijn stem wel heel zachtjes door deze beestachtige kamer klinken, deze stofvrije, keurige kamer? Zelfs de schildpad heeft de kop niet bewogen, zo hard heb ik dus niet gesproken. Ik sta weer buiten en weer klop ik op zijn deur. Achter mij hoor ik de door mij bestelde karos al aankomen. De wielen, getrokken door vier span paarden, klepperen onbeschaamd over de stenen. Ik hoor de paarden snuiven, ruik hun zweet.

Ik klop nu zo hard ik kan. Komt hij nu nog? Altijd dat wachten. Ik ben het toch die roept? Zal hij eindelijk eens luisteren? Maar veel is het niet wat ik nog te zeggen heb of te geven; er liggen alleen nog wat dode slierten zeewier vlak onder mijn borst. Zo'n voorstelling heb ik er van. Mijn wangen zijn heet van inspanning.

- Wat is er? vraagt hij, lang en stevig in de deuropening.

Zijn wenkbrauwen vormen een geweldig bos boven zijn neus. Ik vergis me in zijn proporties, denk ik. Ik vergis me, nee, zo groot was je toch niet? Maar ik kan mijn ogen niet van hem afhouden.

- Wat is er? vraagt hij weer. Je ziet er goed uit. Je bent vro-

[p. 161]

lijk vandaag. Werd trouwens tijd; een hele verandering. Ben je nu eindelijk gaan inzien dat ik gelijk heb?

Ik schud nee, terwijl ik denk: als hij iets anders had gezegd had ik de karos weer weggestuurd, maar nu moet het, nu moet het.

Ik zeg dat ik iets voor hem heb besteld. Alles heb ik met voorbedachte rade gedaan, alles tot in de finesses. Het enige is dat ik ergens nog belachelijk hoopte dat hij misschien gedurende de laatste twee dagen dat ik hem niet had gezien, veranderd was, zodat de actie niet zou plaatsvinden. Of veranderen mensen nooit wat er ook gebeurt?

Ik zie hem over mijn schouder meekijken naar de reusachtige lijkwagen die inmiddels tot stilstand is gekomen. Op de bok zit een man met een paars gezicht. Die man is al net zo dood als ik. Ook zijn lijf bevat slechts nog wat stro en lava, ook bij hem is het kloppende bloed verdwenen en de warmte. Maar waarom is alles zo reusachtig groot? Ik heb dit niet voorzien. Wie ben ik, die dit alles leidt? Waarom word ik niet vermorzeld onder deze waanzinnige afmetingen?

De man op de bok heeft een rokende revolver in zijn hand. Als ik naderbij kom overhandigt hij me het wapen en het paarse gezicht splijt in een afzichtelijke grijns. Er zijn vier volgwagens. Ik kan alleen onderscheiden wat zich in de eerste bevindt. Men kan tamelijk scherp een man zien die zo nu en dan schichtig naar buiten kijkt, terwijl hij onophoudelijk een pak kaarten schudt. Eén kaart valt uit het pak en als ik hem op wil rapen slaat de koetsier met zijn zweep op mijn hand.

Ik draai me om, meneer de rechter, en dan sta ik klein en benepen tegenover Bo, mijn Bo en het zeewier binnenin mij grijpt met al zijn vingers langs de wanden van mijn lijf. Mijn Bo, zonder wie de wereld is leeggehoosd. Zijn gezicht is nu geheel behaard, alleen zijn schedel is kaal geworden. Vanaf de top van de schedel begint een metalen dak te groeien. Het heeft de helft van zijn voorhoofd al in beslag genomen. Ik weet wat hij door dat metalen dak verloren heeft. De machine heeft gewonnen, is het niet Bo? Hij tikt me speels op de wang, dat speelse tikken van een volslagen onbekende hand op dat ogenblik, dat me altijd razend maakte.

[p. 162]

Hij vraagt: Wie is er dood liefje?

Nog voordat hij iets kan zeggen, nog voordat de uitdrukking van zijn gezicht kan veranderen, schiet ik, vlak onder het metalen dak.