Osmose

[p. 97]

Bo

We zijn nu al een week op Ibiza. Roger heeft ons een onderkomen verschaft in San Antonio. De zon hier beantwoordt bijna aan de door mij gestelde eisen. Ik begin al aardig bruin te worden. Kim ook. Het loopt me allemaal totaal uit de hand. Moet ik alweer beginnen dingen te verbieden? Kim is erg mooi als ze bruin is en dat kinderlijke wezen springt gewoon tussen mijn bevelen door. Ik weet niet wat het is. Ik verzorg me nauwelijks meer. Bijna elke dag draag ik dezelfde kleren en mijn baard laat ik staan. Ik denk niet meer, doe niets meer, plan niets meer. Ik zit de hele dag voor het huis en sla het springende, dromende, elfachtige wezen gade, dat, van een kwikzilverige substantie gemaakt, Bo Jakov totaal ruïneert. Geestelijk en lichamelijk mag ik wel zeggen.

Ik verafgood haar wulpsheid en fantasie. De eerste nacht in het hotel in de oude stad was Bo een zinneloos, stamelend ventje geworden, dat zich maar liet leiden en koesteren. Mijn aantekenboek is een lacher. Ik kan niet eens meer schrijven. Heb ik het ooit gekund, vraag ik me af. Het schrijven zelf, het pure schrijven van de onbenulligste briefjes laat ik aan haar over. Het gekke is, dat ze zich zelf naar alle waarschijnlijkheid niet bewust is van haar machtspositie. Argeloos heeft ze de zaken overgenomen en met haar duivelse intelligentie heeft ze zelfs suggesties gedaan inzake de handel. Ik wist van te voren wel, dat ze de juiste partner zou zijn. Wist ik wel, maar dat zelfs Jakov als een debiele idioot aan de weg gezet is, waar ik hem zo nu en dan hoor hinniken, heb ik niet kunnen overzien.

Ik hang nu over de reling van Jack's schip, dat ons naar Formentera voert. Kim is naar het strand met Roger en Anna. Vanavond ontmoeten we elkaar in een tent boven in de oude stad. Een feest zal het wel niet worden, staat mijn hoofd niet naar. Ik wil eigenlijk wat met Jack praten, zo-

[p. 98]

maar wat over vrouwen. Hij woont al enige jaren op Ibiza en zijn jacht heeft al veel kostbare ladingen vervoerd. Kim en hij schijnen goede vrienden te zijn, ik krijg er geen hoogte van. Volgens mij is Kim nog niet op Ibiza geweest, maar het zekere gehinnik, waarmee Jack en zij elkaar begroeten, bevalt me helemaal niet.

Jack achter het roer. Imposante verschijning wel, met zijn ringbaard en kraakheldere, witte pet op. Een type waar alle vrouwtjes hun ‘dad’ in zien. Hij stimuleert dat ook. In een ommezien verdwijnt het mooiste vrouwenkoppetje onder zijn schipperstrui, waar het strelen en fluisteren aanvangt. Hij haast zich nooit. Hij wint toch wel.

- Zeg Jack, ol'man.

Hij draait zijn hoofd niet eens om. Met zijn linkerhand zie ik dat hij door het glazen hokje naar me wenkt om naar beneden te komen. Gebaar van Hemingway in eigen persoon. Helemaal een beetje Hemingway, koffiebruin en rauw. Zonder die baard, met sigaret bungelend in de mondhoek wordt het Bogart.

Ik sta naast hem en begin een sigaret van hem te draaien. De zee is tamelijk wild. We hebben eergisteren ook een trip gemaakt richting Formentera; we zijn echter nergens gaan liggen. Roger, Anna en Kim waren er toen bij. Ze lagen uren op het achterdek te pokeren. Het heeft me wat pijnlijk getroffen, dat Kim zo goed kan pokeren. Ik kon precies nagaan wanneer zij moest callen, want ze sloeg de beker dan steeds met een enorme klap op het hout, gepaard gaande met een ai ai ai geroep. Ik deed niet mee; wist al zeker dat ik van Kim zou verliezen. Ze zou geen munt slaan uit dit verlies, geloof ik tenminste niet, maar dat ging Bo nou net even te ver.

Eergisteren stond er ook een flinke wind. Vergis je je altijd in hier op de eilanden, had Jack gezegd. Windstil vertrek je en halverwege heb ik soms moeite de schuit in bedwang te houden. Het passagiersbootje Ibiza-Formentera is al heel wat keren gekapseisd.

- Moeilijkheden ouwe jongen? vraagt Jack.

Hij speelt zelfs ‘dad’ met mij. Dit is me te onverteerbaar. - Zeg maak het een beetje. Vier die toon maar op je vrouwen bot.

[p. 99]

Ik steek mijn sigaret aan en vraag zo nonchalant mogelijk wat hij van Kim vindt.

- Toffe meid, kende haar wel.

Ik heb eergisteren met geen woord over haar gerept. Waarom heb ik niet eerder vragen gesteld? Het vragen stellen schijn ik ook verleerd te zijn. Geen bomaanslagen meer Bo? Geen vallende steden? Waar is je spiegeltje? Ik kijk in het spiegeltje boven het roer. Het is verweerd, maar duidelijk genoeg laat het zien hoe dof mijn ogen zijn en dat ik kreukels begin te krijgen in mijn voorhoofd. Men moet goed op zichzelf blijven letten, is het niet Bo? Men moet steeds in alle omstandigheden en vallende gebeurtenissen zichzelf in de hand hebben.

- Wil je wat roken?, vraag ik. Ik bedoel roken!

- Nee merci, ik moet nog varen.

- Dus je kende Kim al.

Jack kijkt even argwanend naar me in het spiegeltje. Gaat hij Kim verraden? Ja, hij gaat Kim verraden. Goed Jack, jongens onder mekaar.

- Paar jaar geleden hier gezien, maar niets aan de hand hoor. Zuiver platonisch.

Ik ga er verder niet op in. Maar terwijl we wat oppervlakkig blijven leuteren over het leven op de eilanden, voel ik hoe de switch weer in werking is getreden. Ergens knapte er iets in mijn achterhoofd. Gek, het lucht me op. Wie was de werkelijke Bo? De Bo van Anna of de Bo van Kim? Allebei? Ik ben toch verdomd happy met Kim, nog geen vrouw zo gehad. Ze houdt van sex, van alle standen, ze heeft fantasie en hersens zat. Ze is ook tamelijk gehoorzaam, hoewel niet zoals Anna. Maar in een en ander moet verandering komen. Dat ze deze week constant gelogen heeft over Ibiza neem ik niet.

- Laten we maar teruggaan Jack, stel ik voor. Er schiet me wat te binnen.

- Je hebt vanavond toch pas afspraken?

- Breng me nu maar terug en ga dan eventueel alleen verder. Ik ga op het dek staan en zie hoe Jack even verwonderd opkijkt als ik mijn hemd uittrek. Bepaald warm is het niet. Het doet echter plezierig aan die wind tegen mijn bast. Jakov

[p. 100]

staat achter me en port me met zijn elleboog tussen de schouderbladen. Goed werk, hoor ik hem zeggen. Goed werk.

Ondanks de wind en het ruimtelijk gevoel hier midden op zee, houdt het bonzen in mijn hoofd niet op. Nadat de switch zichzelf in werking heeft gezet, draait de machine op volle toeren. Alles neemt het door. Ikzelf behoef niet veel te doen. Het begin met haar in Amsterdam wordt duidelijk. Al haar gebaren liggen op een plateau uitgestald. Ik zie haar eten, lachen, praten. Ik hoor haar praten met de anderen. Alles wordt duidelijk nu. In Amsterdam gaan we de zaak grondig herscheppen. Niets behoeft verloren te gaan, want haar heb ik nodig, ook dat is duidelijk geworden. Zij kan eventueel op eigen houtje naar Tanger reizen voor wat handel, geeft niet wát voor handel, wanneer ik haar terdege onder ogen heb gebracht hoe Bo het wil. Rust wil ik in Amsterdam. We zullen zien wat Kim ervoor over heeft. Niemand komt voorlopig de deur in. We beginnen met les 1. Geen belazerij meer. Van het prilste begin af zal ik haar de routinevragen stellen. Misschien is het in één middag voorbij. Des te beter. Maar de vagebond, die zij van Bo gemaakt heeft, zal ze binnen de kortst mogelijke tijd dienen te herstellen, dat is haar verantwoordelijkheid. Teveel vrijheid is funest, ze heeft er zonder te weten of misschien zelfs wel bewust al misbruik van gemaakt.

De tralala's beginnen in mijn keel te rommelen. Er is nog niets verloren, de basis moet slechts verlegd. Als ik thuiskom ga ik me scheren. Trek een net pak aan. Hier is Bo, Kim, nu zie je wie Bo is, nu zie je, wat je van Bo trachtte te maken. De zee is kalm als we de haven binnendrijven.

Ik spring van de loopplank af. Nog nimmer heb ik me gehaast, werkelijk niet, maar nu ren ik de straat over en kan nog net de bus pakken naar San Antonio. Die oude krakende bussen, moesten ze ook wat aan doen hier. Bo heeft haast. Voor het eerst van zijn leven.