Osmose

[p. 93]

Kim

Als de boot bij de haven van Ibiza ligt krijg ik een vreemd heimweegevoel. Als de boot bij de haven van Bo's plannen ligt, kan ik beter zeggen, want zo is het. Hier begint zijn gigantisch plan van koop en verkoop, waar ik hem bij moet helpen, ik weet nog niet hoe.

Hoe onvermijdelijk is het, nu de boot tegen het oude silhouet van de stad aanleunt, om voet aan land te zetten. Ik ben er nog niet, ik staar nog steeds in het vuile water van Amsterdam. Ik besef niet dat ik al in een nieuw landschap ben. Bo trekt me uit Amsterdam en zegt kort en duidelijk: hier is Ibiza. Kijk of het je bevalt.

Ik zal maar niet zeggen, dat ik er al geweest ben, jaren terug, want dat zou weer een stortvloed van vragen worden. Toch merkte hij wel wat aan me, daarnet, maar ik zeg dat er niets is, niets. Gemeen, om al zo vaak tegen hem gelogen te hebben, maar het moet, hoewel hij er straks wel weer op terug zal komen, maar nu, nog op de rand van de vragen, zwem ik onder zijn wrevel door.

We lopen ieder met een koffer naar een terras. We hebben niet veel bij ons, want we schaffen ons allemaal nieuwe dingen aan, heeft Bo gezegd, daarginds in het zuiden. Hij wil naar Noord-Afrika, om daar een jaar te blijven. Hij heeft gezegd, dat ik nou juist degene ben, die hij nodig heeft, als ik maar gehoorzaam, want de handel herbergt vele risico's. Nee, ik ben beslist niet op mijn achterhoofd gevallen, maar waar het precies om gaat is nog niet geheel duidelijk. Kleine dingen kwamen naar voren, elke dag een beetje. Sommige dingen heb ik totaal moeten afschaffen, andere moeten aanleren. Waarom niet? Als hij maar niet dat vraagt te doen, want dat doe ik nooit. En de andere dingen, die ik heb verzwegen, daar zal hij nooit achter komen. Voor Bo kan ik het spel op sublieme wijze meespelen, voor niemand anders. En

[p. 94]

in het spel wordt misschien de werkelijkheid geboren, wie weet, ik hoop het.

Bo bestelt champagne. Hij doet alles in het groot, houd ik wel van. Niets is er om me ongerust over te maken. Bo is vederlicht, zorgeloos en happy.

Als we net onze glazen opheffen om te klinken, zet Bo zijn glas abrupt neer.

- Nee, dat is niet mogelijk, hoor ik hem zeggen. Dat is de grootste dwaasheid aller tijden.

Ik volg zijn ogen. Langs de haven lopen twee mensen druk gesticulerend met elkaar te praten. De vrouw, gekleed in een nauwe bakkersbroek, kijkt ineens onze richting uit.

- Roger en Anna, mompelt Bo. Hee people, gilt hij dan. Ze komen hand in hand naar ons toe, gebruind en wel.

- Dit is Karl von Schwarzenburg, zegt Bo, en dit (hij aarzelt even, wil hij haar naam niet noemen? Zo onzeker heb ik Bo nog nimmer gezien, maar wie zijn dit dan? Ik weet ook niets van Bo, niets) is Anna.

Jongens jongens wat een verrassing.

We zitten als gekken met zijn vieren aan tafel, heb ik het gevoel en nog gekker wordt het, als Bo ineens verdwijnt en ik met ze opgescheept zit. Kwestie van de zoveelste proefopname van Bo? Ik zal dit aan Ludmilla schrijven, proberen, stiekem, als Bo eens weg is. Zij moet eindelijk maar eens opheldering verschaffen.

- Bo gaat even nog twee glazen halen, zegt Von Schwarzenburg.

We praten over Ibiza en ik ben wel zo wijs om de vragen te stellen. Het gaat hun niets aan, dat ik dit eiland ken op een prik.

Degene, die Anna heet, kijkt voortdurend naar Von Schwarzenburg, zeker bang om uit het decor te tuimelen. Zo nu en dan wordt ze bloedrood, dan weer trekt ze helemaal weg. Maar als Bo er eindelijk aankomt, inderdaad met twee glazen extra, begroet ze hem voor de tweede maal, uitbundig, als gehoorzamend op een afspraak met haar geliefde.

- Hoe vermaak je je Bo, sinds je grootse afscheid van de States, vraagt ze, haar hoofd een beetje schuin, tegelijkertijd haar arm door die van Von Schwarzenburg schuivend

[p. 95]

om bescherming te zoeken voor haar brutaliteit.

- Uitstekend, mijn beste Anna, goed je weer te zien.

En als Von Schwarzenburg, die zich nu Roger noemt, me een compliment maakt, buigt Bo zich naar me toe en zegt me, dat ik me beter moet gedragen en dat ik niet zo gevoelig moet reageren op een lief woord van buitenaf. Daarna steekt hij zijn tong in mijn oor. Wat mankeert Bo? Zo heb ik hem nog nooit meegemaakt.

Als Bo aan Anna vertelt, dat Ludmilla al sedert lange tijd in Amsterdam vertoeft, vertrekt Anna geen spier, maar zegt, dat zij en Ludmilla al sinds geruime tijd een intensieve correspondentie onderhouden, want dat ze haar eerste liefje niet vergeten kon en dat Anna alles mag van Roger, ook oude vriendinnen schrijven bijvoorbeeld.

- See you, zegt Bo veel later, als hem een treffend antwoord ontbreekt op snijdende opmerkingen van Anna. See you, wij hebben nog veel te doen. Ik zal je zo spoedig mogelijk op de hoogte stellen Roger.

- Gaan jullie niet mee eten vanavond?

- Zullen we nog wel zien.

- Zelfde tijd, zelfde plaats anders morgen?

- Laten we zeggen, vanavond negen uur zelfde plaats, stelt Bo voor.

Men gaat accoord en Bo trekt me langzaam en uiterst elegant langs de haven van de oude stad.

We lopen zeker een halfuur lang door. De bagage hebben we even achtergelaten. We gaan nu langs het postkantoor, waar ik zovele malen in de rij heb gestaan, dan verderop links zeewaarts.

Het waait nogal en ik heb het koud.

Als we aan zee staan en we een paar sticks hebben gerookt in het duister, begint Bo plotseling te lachen. Zijn lach valt met een ruimtelijk gebrul in de dobberende bootjes langs de rotsen en hij overhandigt me, voordat hij machteloos losbreekt zeker, nog gauw zijn laatste peukje.

Hij giert het uit. Zijn handen bengelen in elkaar geslagen tussen zijn dijen en zijn hoofd slaat, volkomen opengelachen, in twee stukken gelachen, tegen zijn doorgezakte knieën. Shit, hoor ik maar steeds, en dan weer langgerekter: shit!!

[p. 96]

Wie had dat kunnen denken. In Parijs al begonnen zeker, toen hebben ze mekaar dit jaar Ibiza al beloofd, niemand kun je vertrouwen op deze wereld, mooie boel. Godsamme, wat is het leven simpel.

Nog steeds gierend komt hij naar me toe. Zijn handen maaien omhoog tegen een wilderige lucht met serpentines blauw. Hij pakt me in mijn nekvel en draait me zo naar zich toe.

- Pas op hoor jij, zegt hij, nog naschuddend van het lachen, maar met een ernst van leven op dood, pas op jij, met Bo is niets een spelletje. Bo is een lolbroek hè? Pas maar op, elk grapje is menens.

We lopen terug en zoeken een hotel. We gaan niet eten met Roger en Anna, maar blijven praten op onze hotelkamer. En als Bo van beneden twee flessen wijn haalt, ga ik gauw in bed, kleed me uit en wacht op hem onder een laken. Ik zal alles bedenken, om hem voor eens en altijd de mijne te maken.