Osmose

[p. 91]

Ludmilla

Lieve Klaus,

Ondanks je absurd snelle verdwijning en het ongemak waartegenover wij ons de laatste weken bevonden, kan ik je nog ‘lieve’ noemen, nu mijn wereld ondergedompeld is in rivieren van verdraagzaamheid, alhoewel ik er aan kan toevoegen, dat ik op aarde het meest irritante en meest geïrriteerde wezen ben dat er rondloopt.

Het is merkwaardig Klaus, dat ik, hoewel je je drastisch hebt gesepareerd van de volgens jou bestaande ‘rotzooi’, nog steeds je naam draag en plein plubic. Een feit, dat naamdragen dan, veroorzaakt door de meest krankzinnige trouwerij, ooit onder de hemel voorgevallen.

Toch ben ik nooit gehecht geweest aan de amerikaanse Ludmilla, afkomstig uit Florida. Vanaf de eerste dag onder mijn nieuwe naambordje ben ik tevreden geweest met de toestand, die enkele weken geleden nog heerste. Ik blijf jouw naam dragen tot aan mijn dood, vind je dat niet grappig? Je kneedde zelf een sneeuwbal, die, inmiddels tot sneeuwpop geworden, de ijzingwekkende Sneeuwman geworden zal zijn, als ik mijn laatste snik ten beste geef.

Kun je je eigenlijk voorstellen Klaus, hoe je als een eiland aan tafel zat, met je vingers trommelend, toen ik binnenkwam op die bedompte avond? Tussen haakjes, voordat ik verder ga, je zult moeten toegeven, dat ik al aardig brieven kan schrijven. Je hebt me veel geleerd en veel laten lezen, iets waarvoor ik je dankbaar ben. Je bent een goede pedagoog. Naast je zat Baljeu te hijsen en je onbeschaamd aan te staren, maar je zag niemand. Baljeu, die jou toen nog niet kende, maar zich aan flarden keek aan dat vreemde, roerloze eiland naast hem. En wild waren je ogen naar mij, mijn engel, toen ik binnenstapte en in eerste instantie niet van plan was te blijven. Mannen vinden mij over het algemeen

[p. 92]

niet aantrekkelijk, hoe vreemd dat ook moge schijnen. In New York was het de stripper die aanleiding gaf tot nieuwsgierigheid, meer niet. Dat weet je en ik heb je al honderd keer gevraagd hoe het kwam, maar nog steeds ben je me het antwoord schuldig gebleven. Bijvoorbeeld, waarom je toen opkeek en me op drankjes inviteerde, waarom je je toen voor het eerst van je leven inspande om iemand te kennen? Goed, zei je, ik leer je lezen en beter spreken en jij leert me New York begrijpen. Je denkt nu: ouwehoer niet zo, een woord dat niet van jouw kaliber is, maar dat denk je wel, het speelt nu ergens in je achterhoofd, dus denk je: ouwehoer niet zo, waar wil ze heen?

Welnu beste Klaus, ik wil zo graag weten hoe het zit. Misschien laat je me eindelijk eens weten waarom je Ludmilla hebt uitgekozen. Het valt je waarschijnlijk makkelijker dit schriftelijk mede te delen. Dit wil je toch nog wel aan Ludmilla meegeven?

Ach, misschien loopt de hele beweegreden waarom ik je schrijf wel op twee benen. Bijvoorbeeld het feit dat ik denk veel om je te geven en ook wil ik gestelde vragen beantwoord zien. Misschien wil ik ook wel een fort opbouwen tegen de door mij veroorzaakte pijn aan jou en anderen. Alles vergeven en vergeten. Maar ik zal me niet te zeer ophouden met de beweegreden van deze brief, ik zal zo spontaan mogelijk zijn. Het is een goed ding wat rommel op te ruimen door eerlijk te zijn, want alles weet je niet van mij en Bo speelde een grote rol in mijn leven.

En verder Klaus, je wilt ook dat ik je schrijf, anders had je mij geen adres gegeven, anders had je de grootste festijnen die je verwacht te zullen meemaken, wel gevierd zonder post van ‘thuis’.

En voordat ik iets ga vertellen van Bo en mij, van Kim en mij en van Kim en Bo, wacht ik even je antwoord af. Want brieven schrijven zonder weerwoord ligt niet helemaal in mijn lijn.

Het is lekker weer hier. Pauls duiven trippen heen en weer op de til en voorzover ik het nu kan bekijken, loopt alles gesmeerd. Kijk even naar de arme, eenzame Ludmilla, achtergelaten in het vreselijk grote huis.