Osmose

[p. 73]

Bo

Ik kan nu alleen nog maar voor een tijdje achteraf werken. Ik bedoel, de situatie waarin ik me nu bevind, is er één die ik niet voor mogelijk had gehouden. Alle sporen ben ik bijster geraakt. Als een wazige idioot loop ik over straat.

Het bestaan van Jakov is opgeheven. De slingerende Bo zoekt nog wel naar hem in de etalageruiten, maar hij is gevlogen. Mijn theorie zal ik moeten herzien. Geen enkele definitie houdt stand. En waarom dan wel? Het is te belachelijk om te zeggen. Maar goed, we gaan een begin maken. Voorzover ik dat begin op een heldere manier kan uiteenzetten, zoals ik eertijds placht te doen.

De chaos van New York heb ik gelaten voor wat die was. De paar dingen, die ik nog rijk was, heb ik ondergebracht bij vrienden. Twee kilo weed heb ik teruggekocht. Die kan ik wel kwijt in Zweden. Nee, ik heb geen dwaze rondreis gemaakt door de tuin van steen, zoals de domsten onder mijn kennissen zouden doen, voordat ze naar Europa vliegen. Ik heb heel vluchtig dag gezwaaid met mijn handje en toen zat ik in de plane naar Parijs. Roger had ik nog een briefje geschreven, want ik wilde met hem de plannen bespreken. Eventjes ben ik maar bij hem geweest en in hoofdzaak hebben we gepraat over Anna. Hij scheen zich nogal voor haar te interesseren. Nou, van mij mag hij haar hebben. Hij is minder rigoureus dan ik en misschien kan hij haar gebruiken.

Een paar avonden lang hebben we Parijs doorkruist. Maar ik had het niet naar mijn zin. Geen vrouwen die me bevielen. Trouwens, ik spreek de taal slecht en het irriteert me mateloos wanneer zich naast mij mensen bevinden die gesprekken met elkaar onderhouden, waarvan ik geen bal begrijp. Simpel gegeven nietwaar? Dat lijkt me duidelijk van iemand met mijn geaardheid. Om kort te gaan: één en al rusteloosheid. Het lag beslist niet aan een gemis van Anna. Absoluut niet,

[p. 74]

anders had ik het wel geweten. In die dingen ben ik verdraaid grondig. Ik houd niet van ballast. Maar ik weet wel, dat ik niet lang alleen kan zijn. Ik ben een prater, welnu, ga maar eens in de spiegel zitten, dat houdt geen mens vol. Ik ben niet iemand voor een duf kamertje met boekjes en plaatjes. De plaatjes laat ik over aan de plaatjesmakers en de boeken hevel ik over naar vlijtige lezertjes. Alhoewel ik toch een koffer met boeken bij me heb. Men kan nooit weten.

Goed, Roger had een paar adressen in Amsterdam en of ik me daar maar wilde vervoegen. Handel zat. Allerlei handel. Nou, Bo al op weg.

Het is allemaal te vlug gegaan om een gedetailleerd verslag te kunnen geven van de gebeurtenissen. Maar nog zo onrustig als de pest. Natuurlijk zocht ik naar een vrouw, een vrouw in een huisje, zodat ik even onder dak ben. Lang kan ik er niet zonder. Maar op een middag - hoe lang was ik toen al in een vreemde stad? - had ik de moed wel helemaal opgegeven en zat ik in een afgrijselijk café, al met een kaartje in mijn zak voor Kopenhagen.

Let wel, het was op dat ogenblik nog steeds Jakov, die de plannen zat uit te stippelen. Hij was blijkbaar toch meegereisd vanuit Parijs.

Denemarken zou het laatste land geweest zijn zonder zon en daarna als de bliksem naar het zuiden. Amsterdam was zonnig genoeg, maar niet zo bloedheet, als ik me wens.

Alles was dus voor elkaar en tot op heden was er werkelijk niemand geweest, die maar een inch had kunnen verschuiven van de geplande reis, samengesteld door de heer Jakov. Niemand. Bo Jakov stapt niet zo makkelijk over van de ene toestand in de andere. Kan hij zich niet veroorloven. Dus absurd was het wel, wat er die middag voorviel. En van haar heb ik het allemaal gehoord achteraf. Ze zei nog, wissel dat kaartje dan in. Maar ik heb het volgens haar verscheurd en in een gracht geworpen. Belachelijk, ik kan het me nauwelijks herinneren. Toegegeven, ik had flink wat gerookt toen ik haar tegenkwam. Beetje gevaarlijk. En wat ze zei, die Kim, want zo heet ze, wat ze zèi, ik kon mijn oren niet geloven. Ze kwakte alles er uit. Ze nam alle risico's. Haar wereld was net zo kwaadaardig leeg als de mijne.