Memoriaal. Herinneringsbeelden met enige portretten en naamregister

[p. 100]

Mgr. P. Noyen en P. de Louw

Tijdens mijn verblijf te Rome bezocht ik ook de Vaticaanse Missie-tentoonstelling, grandioos van opzet. Hierdoor werd men zich bewust van wat er over de wereld aan geloofsverkondiging bereikt werd en hoeveel offers daarmee gemoeid waren, met welke bezwaren men te kampen had, welke terreinen nog braak lagen. Door een fleurige tuin-aanleg kon men de verschillende paviljoenen bereiken, waar gedienstige priesters bereid waren het aanschouwelijke toe te lichten.

Ik zag daar ook de beeltenis van Mgr. Petrus Noyen, aan wie ik prettige herinneringen bewaarde uit de tijd dat ik te Venlo woonde en hij verbleef in het Missiehuis te Steyl. Wij waren samen wel op stap geweest, wanneer hij uittoog met een serie mooie lichtbeelden over land en volk van China, en dit wat aanvulling behoefde door een sociale opwekking of volkszang, die ik toen propageerde als bestuurslid van de Diocesane Vereniging, waarvan te Venlo een bloeiende afdeling bestond. Onze excursie naar Belfeld, waar toen ook geld moest ingezameld worden voor een nieuwe kerk, is mij steeds bijgebleven. Wij hadden vergaderd in een café met lage zoldering, waar een vrij talrijk mannelijk publiek kwistig was omgesprongen met het gebruik van nicotiaans kruid, zodat je de rook snijden kon en de aanwezigen zich aan ons als schimmen begonnen te vertonen. Ventilatie bracht wat verheldering en opluchting, doch slechts kortstondig. Maar de vergadering slaagde. Tevreden rolden wij onze matjes op, in het prettig vooruitzicht even te kunnen uitblazen bij de pastoor, die ons uitgenodigd had. Belfeld was toen nog erg landelijk. Wij wisten de weg naar de pastorie wel bij dag, maar niet in het grauwe donker van een

[p. 101]

regenachtige najaarsavond. Plotseling uit het verlichte vergaderlokaal, waar een petroleumlamp haar vertrouwelijk schijnsel verspreidde, overgeplaatst in volslagen duisternis, stonden wij als hulpeloze stumperds, gepakt en gezakt te kijken in de richting van de plek, waar de pastorie moest liggen, door enig lichtgetwinkel allicht bespeurbaar. Dat was inderdaad ook het geval. Maar hoe er te komen? Voorzichtig tastend, stevenden wij op het licht af. Wegens het gure weer kozen wij zoveel mogelijk de rechte lijn. De tocht viel aanvankelijk buiten verwachting mee. Ook hier echter wogen de laatste loodjes het zwaarst. Wij haakten in prikkeldraad van een bouwland, terzijde van een smal pad. Na bevrijding uit de doornige strik, opende zich, als beloning voor onze kloekheid, de pastoriedeur in stralende glans en werden wij hartelijk verwelkomd door de parochieherder, bij wie wij nog een gezellig uurtje doorbrachten, totdat wij per vehikel naar huis gebracht werden. Noyen's opgewekte natuur en gemoedelijk causeren verzekerden geslaagde vergaderingen voor de Missie-propaganda.

Te Helmond in 1870 geboren, vertoefde Pater Noyen bijna dertig jaren in China, verbleef dan een poos in het Missiehuis te Uden en vertrok daarna naar de Kleine Soenda-eilanden, waarvan hij in 1913 tot Apostolisch Prefect verheven werd. Aangetast door een tropische ziekte, keerde hij naar Nederland terug, hopende op herstel van zijn gezondheid. Hij overleed echter op 24 Februari 1924 in het Missiehuis te Steyl, pas vier en vijftig jaren oud, dezelfde dag waarop hij gehoopt had de bisschopswijding te zullen ontvangen.

Bij mijn terugkeer uit Rome ijverde ik te Helmond voor een bescheiden gedenkteken, aan zijn nagedachtenis gewijd. Dit kwam tot stand door een comité, waarin zitting namen Deken M.P.P. Rath en de Helmondse burgemeester Marinus Van Hout. Ontworpen door de Antwerpse beeldhouwer Eduard Deckers, werd een bronzen reliefbeeld in blauwe steen op 10 October

[p. 102]

1926 onthuld bij de hoofdingang van de St. Lambertuskerk.

Tientallen jaren fungeerde daar als secretaris-penningmeester van het kerkbestuur Petrus Christianus Pius De Louw, geboren te Helmond 5 Mei 1859 en overleden te Asten 5 Januari 1941. Zijn leven was een aaneenrijging van goede werken in stilte verricht. Aanvankelijk van plan om priester te worden, kon hij die roeping niet volgen door een zeer ernstige longkwaal, waarvoor hij eindelijk genezing vond bij de beroemde Leuvense hoogleraar Dr. Ferdinand Joseph Marie Lefebvre. Aan strenge levensregel gebonden en ongehuwd gebleven, vestigde hij zich later te Asten, waar hij zijn talrijke vrienden steeds even hartelijk als gul ontving. Minister Dr. Laurentius Nicolaas Deckers, uit Heeze afkomstig, ontmoette men er, evenals allerlei kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders. Zeer ontwikkeld door vele reizen en uitgebreide lectuur, beschikkend over een welvoorziene bibliotheek, die geregeld werd aangevuld, wist De Louw zijn gasten steeds aangenaam bezig te houden. Begunstiger van alle charitatief en katholiek sociaal werk, ijverig propagandist voor de Missie, stichtte hij te Helmond o.a. de vereniging ‘Geloof en Wetenschap’, die een hoge bloei beleefde, en de R.K. Openbare Leeszaal ‘Sint Augustinus’, waarvan hij vele jaren bestuursvoorzitter bleef en later ere-lid werd en waaraan hij zijn bibliotheek vermaakte. Op vergaderingen boeide hij door zijn altijd correct verzorgde voordrachten. In latere jaren schreef hij zeer veel over hagiografische en kerkelijk-historische onderwerpen, onder het pseudoniem ‘Van Brussel’. Die opstellen, rijk verlucht met merkwaardige illustraties, zijn jammer genoeg beperkt gebleven tot het ‘Tijdschrift voor Ziekenverpleging’, dat te Helmond verscheen. De Louw behoort tot die bescheiden Brabantse werkers, wier verdiensten door het nageslacht grif worden vergeten, wier aandeel in de emancipatie van het gewest niettemin betekenisvol moet geacht worden.