Mijne zondagen in het Vereenigde Koninkrijk

[p. t.o. III]

KENILWORTH.

[p. IX]

[Voorberigt]

Que celui qui veut connaître la politique de l'Angleterre, lise de Pradt; la statistique anglaise, l'ouvrage du baron Dupin; l'admirable administration de la justice, le livre de Cotta. Enfin que celui qui veut connaître les moeurs anglaises, lise l'élégante description de l'Américain Washington Irving dans son Sketchbook. Mais que celui qui ne recherche pas tant de science et d'érudition, qui préfère les profile aux portraits entiers, que celui-là lise ce qui suit.
J. Pecchio, Causeries d'un exilé sur l'Angleterre; préface.

Zoo dikwijls ik mij, gedurende mijn verblijf in het Vereenigde Koningrijk, des zondags morgens voor, het venster plaatste, in de drukste steden op de geslotene winkels aan den overkant der straat de oogen vestigde en de nagenoeg volslagene ontstentenis van alle voertuig waarnam, scheen het er mij zoo stil als op mijn Rapenburg te Leiden - in de week. Na het ontbijt werd er naar de kerk gegaan, daarna nam ieder pen en papier - en schreef brieven. Er zit aan de overzijde van het Kanaal wel niet anders op; men kan nergens teregt, en het kwaad is voor den dag des Heeren zoo bang, dat zich de zonde versteekt tot in de onschuldigste bezigheden. Maar zoo ver als tot in de briefwisseling heeft zij het, Goddank! nog niet gebragt;

[p. X]

daarom was mij die vreedzame eerste dag der week dan ook altijd regt welkom. Men rust en blaast eens uit, komt eens uit den reisroes tot zichzelven, verzamelt zijne gedachten, herinnert zich, dat men ook nog een vaderland heeft, en houdt, door middel van het postwezen, de betrekking aan met vrienden en verwanten. Op die wijze zijn, gedurende mijn togt, een zeker aantal brieven geschreven geworden, van wier aaneengeschakeld geheel eene soort van weinig geleidelijk en vrij onvolledig reisverhaal is gekomen, hetwelk op niet veel meer aanspraak vermag te maken dan op de geringe verdienste van den indruk, welken voornamelijk de Engelsche en Schotsche natuur op mijn gemoed maakte, zoo frisch en levendig weer te geven als de oogenblikkelijkheid der correspondentie toeliet, en daardoor eenig denkbeeld te schenken van het uitwendige van een merkwaardig land, waarover, voor zoo ver mij bekend is, weinig in onze taal bestaat.

Bulwer schreef een werk, getiteld: England and the English. Een oordeel over de laatsten en hun reusachtig streven in het midden te brengen zou, voor mij althans, meer dan gewaagd zijn. Engeland is zoo ontzaggelijk vol van allerhande merkwaardigheden op stoffelijk en zedelijk gebied, het karakter van den Engelschman wordt door den bewoner van het vasteland zoo ligt verkeerd begrepen, dat men, wel verre van op het bereiken van volledigheid aanspraak te willen maken, aan het land zelf voor een eersten keer de handen vol genoeg heeft. Een eersten keer

[p. XI]

doet men verstandig zich niet voor te stellen alles te kunnen omvatten en met eene monographie van Engelands macrocosme te zullen terugkomen.

Là-bas, voir est peu; pénétrer, c'est tout - zegt intusschen Francis Wey in zijn geestig boekje: les Anglais chez eux, en ik vrees wel, dat deze uitspraak door velen als de veroordeeling mijner brieven zal aangemerkt worden, doch mijne lezers gelieven te bedenken, dat deze gemeenzame bladen eigenlijk voor niets anders te houden zijn dan voor het oppervlakkig spoor van een vlugtigen toerist. Ik ging eenvoudig to see sights, gelijk de practische Engelschman eene reis voor genoegen glimlagchend noemt, en smaak voor mijzelven als resultaat in alle geval de voldoening d'avoir fait, zoo als de Franschen zeggen, un livre vrai et sincère, zonder eenig schrijver van naam zijne kunst te hebben willen nadoen of het recept van iemand anders geslikt te hebben.

Leiden, October 1857.

J.K.