In den vreemde

[p. 51]

IX.

Al zijn de steden grijs, en eng, en digt bekncld,
Hij dringt die korkers uit en aamt op 't vrije veld.

Klyn, Zwitserland.

[p. 53]

Bazel.

17-18 Julij.

Bazel is eene treurige, leelijke, onbeleefde stad. Holbein is er geboren, maar het museum heeft veel van een stal en de ongunstige plaatsing der meeste schilderijen belet ze duidelijk te zien. Erasmus ligt er begraven, maar de kerk, die tot protestantsch bedehuis is ingerigt, laat niet veel te bewonderen over, al is zij anders een schoon gedenkstuk van bouwkunde. De straten zijn ledig, verlaten, slecht geplaveid. Men zeide mij dat de stad de grootste van Zwitserland, doch maar voor een derde bevolkt is. De herbergen zijn naar, de menschen stroef, knorrig, onvriendelijk. Ik heb zelden grooter wanorde gezien dan die welke heerschte in de eerste kamer der bibliotheek waar ik binnentrad. Zeker het vertrek van den bibliothekaris. De boekenkasten waren allen afgesloten. Ik vroeg naar het beroemde Encomium moriae met de teekeningen van Holbein. Men snaauwde mij toe dat professor, weet ik wat voor naam, dat boek bij zich aan huis had, maar dat hij mij zeker wel

[p. 54]

de eer zou doen van het mij eens te laten zien, als ik mij bij hem aanmeldde. Waarop ik antwoordde, dat hij daar wel toe verpligt zou wezen. De man is zeker aan lager wal, en wie weet of men niet eens in de couranten leest dat een dergelijk exemplaar in Engeland ontdekt is. Sapienti sat. Hetgeen ik het kwalijkst nam was dat al dat nutteloos geloop en gekijk mij van een langer onderhoud beroofde met een zeer beschaafden geleerde, den Heer de Speyer, wiens kabinet, bestaande uit een fac-simile van den beroemden bijbel van Karel den Grooten, - waarvan het oorspronkelijke thans door hem aan het Britsch Museum voor een zeer hoogen prijs is verkocht en door dat genootschap zal uitgegeven worden - eene kostbare verzameling Zwitsersche kronijken, zeldzame handschriften, onuitgegevene heraldische nasporingen, middeleeuwsche wapentuigen, eenige goede schilderijen, enz. ik niet dan vlugtig en oppervlakkig in oogenschouw kon nemen. Des avonds zette ik mij op den wagen naar Solothurn, sloeg den lieven weg gade zoo lang de ondergaande zon het mij toeliet, gebruikte het avondeten te Olten en werd des morgens ten vijf ure gewekt door het ruischen eener fontein. Slaapdronken gleed ik uit de diligence, ik was op de plaats mijner bestemming.