In den vreemde

[p. 39]

VII.

De liefelijke gemeenzaamheid waarmede hij behandeld wordt lokt de zijne uit.

Justus van Effenn, Hollandsche Spectator.

[p. 41]

Van Wiesbaden naar Heidelberg.

4-10 Julij.

Lezer, kruip achter op mijn rug, ik wil Francfort maar met u doorhollen. Ik begin zeer naar Zwitserland te verlangen en zoo u hier de tijd van rondzien gelaten werd, bleeft ge te lang naar mijn zin. Daarom sluit uwe oogen en volg mijne vaart. Ik zal u noch door de stad leiden, noch naar het museum, noch naar den schouwburg, waar Döring voortreffelijk de rol. van Carlos in Göthes Clavigo speelt; evenmin met u voor Danneckers Ariadne stil staan, uit vrees dat gij 't welligt ook mooi zoudt vinden het witte marmer door een rood glas te bekijken. Foei, een standbeeld dat er uitziet als of het in te sterk gekleurd tricot gekleed is! foei, een kalm gewrocht des bedachtzamen beitels dat op eene vrouw gelijkt die zich in het zweet heeft gedanst! Of gij moest mij kunnen zeggen of zij zoo kan blijven zitten zonder vallen, wanneer haar beest zich beweegt. Doch rijden wij door.

Wij zijn te Darmstadt, eene vervelende plaats, met ledige, regte, nieuwerwetsche, breede straten, eene

[p. 42]

allercoquetste kamer voor de volksvertegenwoordiging en belangrijke boekerij. Vroeg in den morgen werd ik gewekt door de overheerlijke muzijk der bezetting. De zon stond schitterend aan den hemel. Twee uren daarna was ik op weg naar Heidelberg.

Verrukkelijke togt! en dan bij zulk schoon weder! De gansche weg is eene lange laan met gezonde vruchtboomen beplant en door frissche nootenboomen overschaduwd. Al wat men ziet is schoonheid en vruchtbaarheid; welige graanvelden, rijke akkers, digtbewassen heuvels, vette weilanden, bezige landlieden, welvarende dorpen. En welk een menschenras! de mannen, hoe forsch gespierd, hoe eerlijk en open van gelaat, hoe regt en breed gebouwd! de vrouwen... geen dorp dat ik doorreed zonder de handen in een te slaan over de mooije meisjes. Zie, dat verheft de ziel en doet het hart van den vreemdeling goed. Overal zonden mij die lieve gedaanten lagchende groetjes toe en ik kon mij niet verzadigen van het gezigt dier blonde verschijningen met koninklijke leest, onbewuste bevalligheid, tengere bloote beenen door een wangunstig rokje bedekt, Rebeccaas, in tierigen kout geschaard om den put van het dorp. De weg draait. Daar vloeit de Neckar, daar ligt Heidelberg, gekroond met zijn trotsch kasteel!

Als men in Heidelberg is kijken de bergen over

[p. 43]

de huizen in de stad, als de kleine jongens die op hunne teenen staan om door het glaasje van de rarekijk te gluren. En, zoo als die Hollander plagt te zeggen: - buiten is buiten, maar in de stad moet in de stad zijn. Het is of de bergen haar belegeren. Zij doet den reiziger wel eenigzins in hare benaauwde ligging deelen, gekneld tusschen de bergen en de rivier en zij barst van studenten. Voor het overige heeft zij alleraangenaamste omstreken; zij is vrolijk als de jeugd en wordt door sommige lieve menschen bewoond die hier mijne hartelijke dankbetuiging ontvangen voor de aangename dagen welke ik er doorbragt.