In den vreemde

[p. 9]

III.

De vlakte
Waar langs de kronklende Ahr al kabblend nedersakte.

Bilderdyk,
De ondergang der eerste wareld.

[p. 11]

Het Ahrdal

26-27 Junij.

Het Ahrdal is eene voorproef van Zwitserland.

Terwijl ik mij aankleedde plasregende het, maar men verzekerde dat de bui voorbij dreef en het weder zou opklaren. Geheel in voetreisgewaad kwam ik beneden. De moedertaal klonk mij onverwachts in de verte te gemoet en ik vond werkelijk voor vier personen Hollanders in de algemeene kamer van de herberg te Remagen bij een: man, vrouw en twee zoons, allen zeer verbolgen op het ongunstige weder. Dit zou den ganschen dag zeker aanhouden, gromden zij, en de zoons trokken uit overmaat van wanhoop aan de tippen hunner witte halsdoeken, de vader knoopte zijn zwarte rok open en toe, mevrouw dribbelde heen en weder van het venster naar de voordeur en van de voordeur naar het venster, of de zon door die beweging tot doorbreken was over te halen en de drie heeren gaven gezamentlijk hun bangen boezem lucht door de drie roeren van drie brandende pijpen. Intusschen bewees ik hun zóó duidelijk dat het weder zou ophelderen, dat ik de

[p. 12]

overwinning behaalde over hunne besluiteloosheid. Zij vertrokken. Een kwartier later, toen de hemel weder geheel en al blaauw was, volgde ik hun voorbeeld en gebruikte het middagmaal in het kleine stadje Ahrweiler, van waar ik mijn togt tot Altenahr door het Ahrdal aanving.

Het dal is liefelijk, eng, hetgeen veel tot de schoonheid eener vallei toebrengt, en bezaaid met kleine dorpjes, waar men zuren wijn kan drinken. De Ahr is een kronkelend, telkens afwisselend, klein maar dapper riviertje, dat wild, klotsend en klaterend voortruischt. Terwijl ik al wandelend de schilderachtige streek met opgetogenheid beschouwde, kwam mij een rijtuig te gemoet, eene gesloten calèche, uit wier geopende portierglazen dikke rookwolken opstegen. Het was mijn gezelschap van Romagen dat reeds weder naar huis reed. Mijnheer en mevrouw waren in de rust, de zoons rookten nog.

Binnen twee uren komt men in het dorpje Altenahr. Ik sliep in Onder het geklingel van eene bijzondere soort van kikvorschen, die daar in groote menigte aangetroffen en gegeten wordt en een geluid voortbrengt niet ongelijk aan dat van het vee als het 's avonds, met de koperen klokjes om den hals, bij talrijke kudden naar stal wordt gedreven.

Den volgenden morgen keerde ik langs denzelfden weg naar Remagen terug.