In den vreemde

[p. 5]

II.

Je ne tiens plus à la terre natale que par la pensée des êtres chéris que j'y laisse encore.
A. dr Lamartime, Voyage en Orient.

[p. 7]

Van Nymegen naar Bonn.

18-25 Junij.

Ten vijf ure des namiddags verliet de stoomboot Nymegen en ik het vaderland. Nymegen was nog in algemeene verslagenheid over den dood van den vorstelijken jongeling, die zoo heldhaftig en koen den adem uitgeblazen had in den schoot van den Heer van dood en leven, wiens sterfbed zoo leerrijk, zoo kloek en verheven geweest was, wiens lijkkleed met zoo veel opregte tranen besproeid was geworden, die met zoo veel eer was ten grave gedaald. Een hevig onweder, dat reeds aan den hemel broeide, barstte weldra uit. Ik bragt den nacht te Emmerick door. Mijne slaapkamer was verlicht door de helle bliksemstralen die niet weken van de lucht. Den volgenden morgen ten zes ure - de dampkring was gezuiverd en helder - werd de togt naar Keulen voortgezet. Nooit vergeet ik de gastvrijheid waarmede ik in deze merkwaardige stad werd ontvangen. Voor den beroemden en onvoltooiden Dom plaagde mij onwillekeurig deze zinsnede uit zekere reisbeschrijving: ‘hier dachten wij terstond aan de Loots-

[p. 8]

kerk te Leiden.’ Zoo bederft de een het kunstgenot van den ander. Een dag later blaauwde het Zevengebergte voor mijn oog en kwam ik te Köningswinter aan. Ik besteeg den Draohenfels en liet mij overzetten naar Godesberg, waar ik eenige dagen vertoefde, besteed aan de beschouwing van het merkwaardige van Bonn en de omstreken. Liefelijk oord, voorwaar! maar wie kent en waardeert het niet?