Verzen

[p. 260]

CLXXV.

Goedige Herman, die van 't heele Leven

Niets kunt begrijpen, wijl gij niet goed zijt,

Niet door uw kindsche zelf, maar wijl ge altijd

Wildet met kleineren dan gij saam-streven,

Die gij veracht, gij-zelf hebt het gezeid

Mij-zelf, die met een zachten glimlach even

U niet gelooven konde, maar toch blijd

Meende te zien in U een mensch, die weven

Voort kon aan 't werk onzer Literatuur,

Kòn, als hij wilde, zijn klein Ik vergetend,

Doen, wat hij waarlijk moest doen, net als broer zei,

Maar gij, gij wildet niet, daar uw natuur

Is 'n koud-eerzucht'ge, door u-zelf geketend

Nietsje, dat niet breekt, maar slechts rekt als een snoer zij.