Verzen

[p. 259]

CLXXIV.

Gelooven doe ik niets als slechts in mijns

Diepst innerlijkst gevoelens tastbre kleenheid,

Die niet voor niets zoo jammerlijk weg heen zijt

In uws Diepst-Zelfs, door niets aantastbare Eenheid,

Maar boven alles in God-zelf, die Zijns

Al-oppermachtiglijken Wils geween leit

In dit arm kind, dat niets dan iets heel reins

Bedoelt tegenover al die Gemeenheid

Van der menschheid aller-afschuwlijkst kleinst

Gedoe om wat, wie weet dat, weet dat? dan wie 't fijnst,

Wat fijnst? Onreinst kent, dat daar als een steen leit

Op 's Levens weg, Uw Zelf, tot ge eenmaal gedeinsd

Wel hebben moetend, op een drafje heenrijdt,

Waar ge allen eenmaal als een koud gebeent leit.