Verzen

[p. 257]

CLXXII. In memoriam.

Dàt was een lief mensch, dien wij nimmer zullen
Terug-zien, stervende als hij is geweest
Heel ver van wat hij lief-had, als een beest
Gezeuld in 't eerlijk graf-zijn, dat met mullen

Plof zacht viel op zijn trouwe hoofd, het rulle
Zand, dat's der doode' allerlaatst aardsche feest.
O 't dood-stil graf, dat nooit weet wat geweest
Is 't arm mensch-lijf, dat kan zoo'n grafje vullen.

O Vincent, die zijt altijd goed gebleven

In 't arme leven dijn, krachtens 't zoet rijp

Bloeien alóm op van uw bloem-zacht leven,

Daar ùw weerld om u zei, o grijp maar, grijp,

Waar gij niet kondt, daar gij niet woudt, o rijp,

Zacht mensch, die kon niet aan dees aarde kleven.