Verzen

[p. 256]

CLXXI.

Klein, koud kindjen in uw houten doos
Ligt ge o dood beklagenswaardig menschje,
Heel uw leven was zoo noodeloos,
Daar niet één enkel, enkel, puur waar wenschje

Kon stijgen op in uw broos hoofd, dat boos
Was onbewustlijk altijd, arm lief drensje
In u-zelf, om uw groot geslacht, dat, voos
In zich, schrijdt voort in vorstlijke impotentie.

O Ondanks al, goed onvergeetlijk mannetje,
't Is lang geleden, dat ik bij u zat,
En sprak en dronk wat rhummetjes en biertjes,

O Jozef, die door 't Zijn staptet zoo fiertjes,
Alsof ge 't Leven in echte' erfpacht hadt,
Uw Zijn was een verkeerdlijk getuigd spannetje.