Verzen

[p. 252]

CLXVII.

O Dood-zijn, liggend in een kist verterend

Langzaampjes aan, o eeuwig-eenzaam stom

Klein koud gelaat, op 't wit kussentje, keerend,

Schoon 't Liefste u smeeken zoude, u nooit meer om.

O Menschdom, dat niet wil blijven stil leerend

Van Uw-Zelfs innerlijkste Zelf, o dom,

O Dom ja, daar ge u-zelf verneerend, krom,

Moest buigen voor 't groot Zijn, dit al beheerend.

'n Mensch-leven is een zacht sterven gaande

Naar 't groot geheim, waarvoor elk wezen beeft,

Den dood, een grijns, die goedig steeds blijft slaande,

Omdat de dood weet dat een ziel niet beeft

Voor 't hoog-klaar triomfantelijkst Aanstaande,

Daar al wat leeft, waarachtig eeuwig leeft.