Verzen

[p. 248]

CLXIII.

God, Die mijn Diepste ziel ziet, wees weldadig

Voor dit uw arm kind, dat maar steeds geslagen

Wordt door klein' menschjes en hun ijdlijk plagen,

O God, mijn God, wees dees mijn ziel genadig!

Zie, 'k gaf mijn hart den menschen, 'k zei: verzadig

U aan mijn rooden bloed-stroom met stil knagen,

'k Kan alles, alles wat gij doet, verdragen,

Aandoen wilt mij, die was mij-zelf gestadig

Kastijdend hard, in innigst-diep verneêren

Mijns trotschen Zelfs, dat voor geen mensch wil buigen,

Daar dat niet kan, wijl 'k U alleen vereeren

U, God, mijn God, vermag in vroom getuigen.

O, 'k weet zoo wel, zij zijn een Aardsche Luister,
Ik slechts een snikkend wicht in 't eenzaam duister.