Verzen

[p. 247]

CLXII.

Elk kloppen van mijn bloed is een gebed,

Wanneer 'k de handen samen-vouwend smeeke

Om één, Onkenbaar Wezen, - één, één teeken

Van U, mijn God, mijn Eénge Heer, Die let

Op elke daad, gedachte of woord, o Het

Aller-aller-onkenbaarst Zijn, die 't weeke

Bewegen mijner ziel hebt doorgekeken,

Hoe het zich-zelf in zich-zelf steeds verzet, -

O God, mijn God, Gij zijt wel gansch-almachtig,

Schoon 'k niet begrijp hoe 't slechte kan op de aard zijn,

Maar Gij zijt God, God-zelf, voor Wien ik, krachtig

Mensch, door Uw Wil, deemoedig buig in prachtig

Vernederen mijns-zelfs in diep-vervaard zijn.

O! 't echte slechte nimmer kan iets waard zijn.