Verzen

[p. 242]

CLVII.

O goede keerl, die u laat staêg bedeuken

Door 't plebs, dat 's in uw ingewanden woelend

Met gier'ge handen, wijl zij gansch niets voelend

Van uw goed zelf, toch steeds maar willen beuken

Op uw Zelf magnifiek, dat flink en eerlijk

Gaat door de wereld, zonder een'ge breuk en

Scheur te slaan willen in het godlijk-heerlijk

Leven, dat is der godlijkheid hoog-leuke

- Voor ons arm' menschjens, die zoo moeten denken -

Ontastbare Oppermacht, Die eeuwig zittend

In 't Licht, ziet al der menschheid daên en wenkend

Soms met De Hand's, Zijn Hand, het Al bezittend.

O Laat geen mensch zijn de' anderen bevittend

En geen waarachtig mensch 't Waaracht'ge krenkend.