Verzen

[p. 234]

CXLIX.

Geen tranen zullen op mijn graf-steê vallen,

Maar lachen onderdrukt-half, of zacht-luid,

En vele menschen zullen vuisten ballen

Tegen dit mensch, dat dan niets meer beduidt.

Zij zullen elkaar aanstoote' in zacht mallen

Om mij, arm mensch, die sprak zóo hooglijk-luid

In 't Leven Mijn, die leefde van geluid

Alleen, en van veel opstaan na veel vallen.

O 't Leven is ééne Melancholie

Van veel verlangen en veel krijgen, om weer

Te grijpen naar het aller-onverkrijgbaarst,

Hoog in de wolken zweemend, onbereikbaarst

Geluk. Geluk? O Mensch, wat zijt gij dom weer:

Heel 't Leven is Eén reine Melodie.