Verzen

[p. 233]

CXLVIII.

Zie naar 't Hart Mijn, daar vlamt een helder vuurtje

Niet voor mij-zelf, voor hen slechts die van staal

Verschijnen durven in hoog-aardschen praal

Vóór mij, die dan wel een verloren uurtje

Hun wijden wil, - tot dat ze op eens brutaal

Opstaande zeggen durven: 't was een kuurtje

Geweest maar, heel plezierig voor een duurtje....

Maar Ik, Groot-meester van lief-Hollands taal

Boven u allen, ik, mag niet gedogen
't Usurpatoren-plebs, dat steeds zich kronklend
Om mijne voeten is geweest, met fonklend'

Oogen, vol haats en nijds, geweest is, pogend

Mij te verstikken, die als zwaar-trotsch man,

Mij-zelf gemaakt heb tot wat Ik zijn kan.