Verzen

[p. 225]

CXLI.

Ik voelde op eens me als een klein kindje liggend

Op de armen mijner moeder, zingend: ‘sujah,

Sujah, mijn kindje,’ toen 'k nog slechts een ruw ja,

Kindje maar was, als kind'ren zijn, die zich en 't

Puur leven niet begrijpen kunnend, duwtje ah!

Na duwtje geven, echtlijk niets verrichtend,

Tot later in hun leven, ‘halleluja’

Zij zingen in de kerk, hun plicht verrichtend,

Maar die nu hier sta als een man hoog-fierlijk

Tussche' al die menschen, die daar, wan-begrijpend,

Staan grijpend naar mijn Zijn, - die zijt verdierlijkt

Gansch in u-zelf, omdat gij niet liet rijpen

In u-zelf 't Hooge Mensch-zijn.... Daarom stapt vrij

Van uw vergulde troontjes, met 'n trap 'r bij.