Verzen

[p. 226]

CXLI.

'k Ben maar 'n arm jongetje, door God geholpen,

In het zacht-droevig en woest-wildlijk tevens,

Maar toch geduldig ondergaan zijns Levens,

Dat was een jacht-rit, niet voor menschen, wolven,

Achter me gierend, het gebit eens even 's

Wettende gruwlijk tegen mij, bedolven

In mijn verdrietig-zijn om de' ernst der Levens. -

O, die u-zelf onder bestofte stolpen

Zet om uw kleinlijk mensch-zijn te verbergen,

Omdat gij bang zijt uw diepst zelf te ontblooten,

- Wat trouwens geen echt mensch van u zou vergen,

Omdat zij 't wisten reeds sinds lang, - verstooten

Als gij zijt door elk mensch, dat nog zich ergren

Kan aan ú, jammerlijk geslacht van dwergen.