Verzen

[p. 222]

CXXXVIII.

O sufferige menschjes, die gehad hebt

Eéns in uw leven - 't kan zijn - 't flauw gevoelen

Van wat een mensch kan zijn, als hij maar voelen

Niet wil, maar kan, dat, wat hij niet bedacht zegt

Om aardschen pronk zelf-zuchtig, gij, die lacht weg 't

Puur menschlijk Zijn, dat zonder één bedoelen

Van zich-groot-maken, gaat in een rein-koelen

Gang door de weerld, tot hij zich-zelf goê-nacht zegt,

In hoop van dan te ontwaken weer, wat-zondig

Zeer zeker, maar toch hopend op het mensch-zijn

Zich-zelfs waarachtiglijk. Ik die geduldig

Het schoone in deze slechte wereld huldig,

O God, mocht dit mijn allerdiepste wensch zijn

En blijven, tot Gij mij mijn lot verkondig'?