Verzen

[p. 220]

CXXXVI.

‘Van 't Leven’ is 't gebaar eens duivels, kijkend

Achter zich, arglistig, naar het menschdom, dat hij

Had willen slaan in 't diepst hart, om zich wat vrij

Te maken van elk Mensch-zijn, wat ik lijkend

Weet zijn op Aap-zijn, Gij-zelf, Aap, die grijpend

Naar al 't echt-menschlijk, dacht te zijn Iets rijpend

Op U zelf staands, vervloek'ing, gij, die knijpend

Al 't echt goed gingt op de aard', de Aard' niet begrijpend,

O gij, die niets kondt zijn dan een komeetje,

O wereld, uit een hoogre weerld ontsprongen,

Maar dat niet velen kan het moeder-zonlicht,

Daar ge u zelf kinderlijk waandet voldongen

Planeet te zijn, of Zon-zelf, maar die nu als hond ligt

Bedelend gnieprig om een lekker beetje.