Verzen

[p. 219]

CXXXV.

O Gij, die haakt naar 't eeuwiglijk-verdoemd-zijn,

Verdoemd-zijn niet en ook niet haakt, maar toch

(Door uws diepst-innerlijken-zijns bedrog,

Dat echt verdoemd-zijn is een soort beroemd-zijn)

Waant niet, maar onbewustelijk gelooft, dat toch

Het in dees weerld eerbiediglijk geroemd-zijn

Is 't hoogst, waartoe een menschje, arm menschje, och, och

Zich heffen kan in glorieuslijk poen-zijn,

O Gij, die speelt, in absoluut brutaal-zijn,
Met u-zelf en met God en 's Levens fijnheid,
En 't aller-teerste van der menschheid rein-zijn;
Gij, die tot alles zegt: ‘kom hier, betaal's mijn,’ -
Keert tot u in, erkennend uw in-schijn-zijn....
O Slechte Kindren, wilt toch niet zóó klein zijn.