Verzen

[p. 211]

CXXVII.

‘Genoeg thans heb ik lauweren getast

Om mijne slapen’, sprak 't fameuse ventje,

Dat thans is dichter, filosoof en kwast,

Terwijl hij vroeger was 't getapt studentje.

O u-zelfs parodie, ik zeg u: wen je

Toch wat aan 't Leven, dat daar staat rots-vast,

En kijk ook niet zoo angstig op een centje,

Want dat is iets, wat heelemaal niet past

Bij uw gevierd en edelaardig schrijven,

- Door 't volk g'applaudiseerd zooals 't verdiende, -

Over wat vrouwen, die gij niet begrijpt,

Omdat zij zijn, meer dan gij-zelf zijt, ziende,

En zien dat gij nog zelfs niet zijt gerijpt

Tot een eerbiedig op-een-afstand-blijven.