Verzen

[p. 209]

CXXV.

Albert Verweij, gij musculeus poëetken,

Die 't Leven dorst te worgen bij des strots

Diepst-inn'gen bloed-vloei, gij, onmenschelijk trotsch,

Daarom niet trotsch, gij, die, voor een klein veetken

Eigenlijk gaan moest in een hard, ruig kleedken,

Steeds boete-doende voor uw ijdlen trots,

Die scheen te wezen, maar niet was, een rots, -

Ge dacht u-zelf te zijn een heel profeetken:

Tracht gij een mensch te worden, die stil-needrig
Hoort naar zijn eigen binnenst en Gods stern,

Die altijd spreekt, schoon we ook in ons onweedrig

Leven ons laf-trots heffen tegen Hem,
Die Goed en Kwaad op de aarde zendt en waarlijk

Is liever een God goedig dan vervaarlijk.