Verzen

[p. 205]

CXXI.

Gij zijt een bruut en absoluut genieter

Van 't heerlijk Leven, waar het zich maar aanbood, -

Maar zoudt gij even willen worden schaamrood

Ondat gij zijt bruut, absoluut verniet'ger

Van al het echte dat naar u zich saamgooit

Tot één groot mensch-zijn, - niet om te verdriet'gen

Uw zwak, klein zelf, maar om u te verniet'gen,

U, mensch, die waart voor elk echt mensch een aanstoot,

Aanstootje afschuwlijk, die uw klein ikje aanhangt

Als één verniet'gend doemen van u zelven.

O gij, die zijt een ijdeltuit afgrijslijk,

Gij gaat u zelf een gruwbren afgrond delven,

Nu 'n Hollandsch volkje niets meer voor u aanvangt

Dan dat het vindt uw houdinkjes vrij prijslijk.