Verzen

[p. 201]

CXVII.

Het bloed stroomt door mijn aadren al-geweldig

En wil niet kalm zijn, schoon ik ook 't opdonderend

Bewegen tem tot beven van verwonderend

Zien naar mij-zelf, en naar 't meer dan geweldig

Rondwentlen dezer wereld, die verhonderend

Haar eeuwen-tal zal groeie' een groot-fier-heldig

Geslacht, waar dit geslacht op staar' bewonderend.

Maar al wat Ik zeg is voor u niet geldig

Voor ú, laf volk, dat groeit in gruwbre vunsheid

Van doods-verfoeilijk zelf-behage', en nooit meer
Kunt zijn waarachtig mensch, mensch. Mensch, die gooit neêr

God-zelf en dus u-zelf zult de' afgrond delven,

Daar gij veel liever bij een meid met puns leit

Dan zuiver mensch te wezen voor u zelven.