Verzen

[p. 200]

CXVI.

Dees gansche weerld moest liggen op haar knieën
Voor mij niet, maar voor 't Hoogre, dat in mij
Niet gansch zit, gansch wit, maar dat zich door mij
Wil uiten, wijl 't zich wil, en dat elk biedend

Wat elk klein menschje slechts verlangt, toch vrij

Blijft voor zich-zelf van andren, schoon verrieden 't

De meesten, daar zij zich niet voelen blij,

Daar waar al 't goede is hun slechtheid bespiedend.

Der Godheid toorn is een geducht onweder,

Waarvoor wij állen beven moeten, schoon

Er onder ons zijn die niet als een veder

Bewogen op der wereld wind, die teeder

Nooit, maar valsch-forsch tiert om den hoogsten ceder,

Maar al wat rein is, krijgt op 't eind een kroon.