Verzen

[p. 197]

CXIII.

Wanmeenend menschje, dat wou zijn een dichter,

Maar niets is als een klein eerzuchtig ventje,

Maak u zelf, bid ik, toch een beetje lichter

Van gansch onmenschlijke ijdelheidjes, krentjes

Voor uw valsch kinder-mondje, klein, vuil stichtertje eens onecht Rijks in ons lief Hollands borst,

Die door u laf werd als Zij nooit zijn dorst.

O heel uw vuil begeeren doelt op centjes,

Die gij niet door een trouw-vast manlijk werken
Verdiend hebt, Gij, die altijd, altijd waart

Een leugen in u-zelf, o schijnbaar sterk

Maar zwak als 't veertje, dat op 's winds âem vaart,

Gij zijt de onzinnige usurpator van
Wat uw klein brein niet eens bevatten kan.