Verzen

[p. 196]

CXII.

O Gij, die draagt uw zelf-gewilde grootheid,

Neen ongewilde kleinheid voor elks oogen,

En zijt als kleine kinderen, die pogen

Iets onverdiends te rukken van de fijnheid

Der goedige ouders. Gij, die trapt de reinheid

Des levens tot een droesem, gij wier pogen

Is handig slecht-zijn, zonder dat ooit oogen

U zien, daar waar ge afzichtlijk in een sloot leit

Van dwaas mensch-willen naar een overheersching
Van wat echt menschlijk en met Gods wil doorgaat
Te zijn een mensch, die vroom en stil, maar moedig
Begrijpt dat hij zijn minderen niet voorgaat
Maar mensch wil zijn, wel goed, heel goed, niet goedig.
Gij ziet geen deel van mij, mij die dit veers zing.