Verzen

[p. 185]

CII.

Ik ben een zeer eenvoudig mensch, die doet
Dat wat hij mag en moet voor zijn geweten,
Wat niets is dan een zeer eenvoudig weten
Van dat wat echt is en niet ver mag wroete'

In der Menschheid echtst Zijn, 't geen, ongeweten,
Zou groeien tot een woud van overmoed,
Zou zijn het werk van wat vanéén gereten,
Zou zijn vloek-werk van wat gansch dood-gebloed

Kon zijn de vloek der absolute doemnis,

Daar ik g'loof een goed mensch te willen blijven,

Mij-zelf, dus Een, een mensch wiens eenge roem is

Dat hij zich-zelf, zich-zelf slechts wil beklijven

En niet wil zijn slacht-offer van een noodlot,
Dat hem ten slott' zou brenge' in doodsche doofpot.