Verzen

[p. 178]

XCV.

Dit gansch geslacht is een verdoemenis geweest

Van leugenachtige en belachbre menschen,

Die zich-zelf vuillijk te genieten wenschen

En in den grond niets zijn dan een puur beest-

Zijn, Beesten, Beesten, die den puren geest

Verloochnen, doodend loochnen, maar ik ben ze

De baas, en zal ook tegen hen zijn als een beest.

Zij allen zijn als kinderen die drensen,

Waar ze alles krijgen kunnen, als ze maar

Geduldig zijn en willig willen nemen

't Brood, dat uit Gods hand in hun handen valt.

Maar zij zijn allen trotsch, neen trotsch niet, zwaar
Van giftige aardschheid, waar hun mond van lalt,

Maar God zal geen van dezen tot zich nemen.