Verzen

[p. 177]

XCIV.

Voor de Jongste generatie.

Geslacht, dat was en thans verdwijnt, wees stil maar,

Raap niet dees vloeken voor uw voet gestrooid, -
Verdorden zijt gij, zonder dat gij ooit

Hadt kunnen bloeien, schoon 't uw eigen wil waar.

Ik zal u allen, rakkers, op de bil maar

Zoo even meppen, knaapjes, die daar gooit

Naar 't Hoog Gebouw, dat door mijn Zuivren Wil daar

Staat, Monument van 't Hollandsch-volk-vermooid

Door Hem, die is ons aller Heer en Koning,

Hem, onbegrijplijk, troonend in 't Onstoflijk,

Ondenkbre Zijn, waarvoor geen naam noch woord is,

Dien ik belijd uit dees mijns diepsts Zijns Woning,

God, dien ik weet, dat, Die mij altijd schoort, is,

Tot waar al zielen schittren, onverdoflijk.