Verzen

[p. 83]

LXXVII.

O, met dat marm'ren wimper-paar, waartusschen

Geen tranen ooit op ons ter-neder vielen,

O, roerloos eeuwig-fel gelaat, wij knielen

Met deizend hoofd, waarlangs uw vlammen gudsen.
Gij ziet ons stervens-ziek uw kluisters kussen,

Vorstin, die 't wee der weeke, wankle zielen

Door één meêdoogend wentlen uwer wielen

Voor eeuwig kunt in droomloos sluimren sussen.

Welzalig, wien uw heilge handen mengen

Den koelen dronk des doods, en liefdrijk reikend

Den donkren kelk tot aan de lippen voeren, -

Zij voelen 't aanschijn door uw aêm beroeren

Zoo zacht, die met een stillen lach bezwijkend

Den laatsten drup als stervens-groet U plengen.