Verzen

[p. 80]

LXXIV.

Wen ooit uw oog zich weg van 't mijne wendt,

In koelheid of in toornend ziels-verachten,

En gij vergeefs mij op den straal laat wachten,

Den weer-straal op den straal, dien 't mijne u zendt -

Wen ooit uw ziel zich aan de mijne ontwent,

En ooit die lippen, die mij tegenlachten,

Tot bitter-wreeden trek zich plooiend, trachten

Het woord te spreken dat mijn Leven schendt, -

Ik zal u niets verwijten, niet verachten,

Want wie het Leven en het Noodlot kent,

Weet dat zij scheiden wat zij samen-brachten.

'k Wijs slechts uw eigen woord u, snood ontkend,

En zwijgend daal ik in den nacht der nachten,

Wen dán uw oog zich weg van 't mijne wendt.