Verzen

[p. 79]

LXXIII.

Daar ge onverbidbaar waart voor tranen, klachten,

En spot, die scherper dan de smarte wondt, -

Daar deze ziel, die gij niet gansch verstondt,

Vergeefs zich wrong in wrokkend zelf-verachten

Voor u, wier harte niet, maar lippen lachten: -

O, daar ge in lange, diepe stooten kondt

Mijn ziel en Uwe ziel, en die ze bond,

De Liefde, om 's werelds koele lonken slachten: -

Zoo zal ik langer niet mijn wonden keeren

Naar 't Lot en U, die 'k als mijn Lot erken, -

Maar, tusschen Graf en Waanzin wanklend, leeren,

Of men zich lachend aan de wanhoop wenn', -

En, met den dood in 't bloedend hart, bezweren,

Dat ik gelukkig - zéér gelukkig ben...